صدیق
د قافیه د حروفو له لحاظه
غزل شماره 1: در ژړا کاندي په سر مژګان زما
غزل شماره 2: هر وېښته په تن زما د درد فرياد کا
غزل شماره 3: ستا په تورو مشکو طعن تور ګيسو کا
غزل شماره 4: د دلبر ښايست لقا په نقاب بل کا
غزل شماره 5: په غمګين خاطر هوس چې ګذرګاه کا
غزل شماره 6: چې خبر نه دی په حال احباب زما
غزل شماره 7: تشنه لب مې په سيراب کله ځيګر کا
غزل شماره 8: ځان پخوا تر مرګ اول سړی خبر کا
غزل شماره 9: عشق پاره کړ په جهان ګريوان زما
غزل شماره 10: د بوستان بلبله تل څه خو عشرت کا
غزل شماره 11: چې دارو دوا مې درد د محبت کا
غزل شماره 12: مخ دې که مهتاب دی چې يې زه ګورم دلبر ستا
غزل شماره 13: په پيغور مين اندوه څه د اغيار کا
غزل شماره 14: درست جهان روښان شو ښکاره نه دی مهتابان لا
غزل شماره 15: چې دلبره په ما هومره غنج وخیال کا
غزل شماره 16: غم د مرګ ژوندون هرګز عاشقان نه کا
غزل شماره 17: لا به کله هغه مخ دلبرنمای کا
غزل شماره 18: سفيدی د صبحدم چې مخ نما کا
غزل شماره 19: چې په عشق کې طلب ستا احوال له ما کا
غزل شماره 20: مټ به تل د محبت په کار کې خام کا
غزل شماره 21: چې په ګل مينه بلبل کا
غزل شماره 22: د چمن په ګلو باد د سبا څه کا
غزل شماره 23: ناداني د هر نادان ښه د دانا کا
غزل شماره 24: کشکې خدای په زړه کې وکا هومره ستا
غزل شماره 25: ترخه ستا ويل زما ژوندون دلبر کا
غزل شماره 26: بخنده لب کشا چون صبح روشن کن جهانی را
غزل شماره 27: د بلبل نوا پرده د غونچې وا کا
غزل شماره 28: که د خلقو په تهمت موندلی يار ما
غزل شماره 29: د سبا راتله څرګند مخ د آفتاب کا
غزل شماره 30: تل طلب د آسايش غفلت رښتيا کا
غزل شماره 31: په چمن چې سرو قده خوښ خرام کا
غزل شماره 32: چې خندا را ته په ډکه خوله دلدار کا
غزل شماره 33: چې د ماغ کبرنګار نه کا نور څه کا
غزل شماره 34: بس د خپل نفس جرس دی چې پيام کا
غزل شماره 35: ښايسته کښلی تر ګل ديدن نګار را
غزل شماره 36: روښنايی د آينې غم د غبار کا
غزل شماره 37: درد په زړه د محبت سليم کمال را
غزل شماره 38: د چمن زيب وزينت آرايش څوک کا
غزل شماره 39: د صبا راتله پيدا خندا د يار کا
غزل شماره 40: دلربا! زلفې عنبر ستا
غزل شماره 41: خپل قسمت سترګې د ستنې په دنبال کا
غزل شماره 42: د صبا نسيم چې سين په کلش کا
غزل شماره 43: د صفا قدم د غم د تندی خار کا
غزل شماره 44: چې ګرد باد يې د دوران افسر په سر کا
غزل شماره 45: څوک به څه زخمونه شمار د زړه زما کا
غزل شماره 46: نشته هسې زړه چې په مخ نه دی مينه دار ستا
غزل شماره 47: چې بې ښکلې مخه څوک راته مذکور کا
غزل شماره 48: په هر څه کې ښکلی مخ راته نما کا
غزل شماره 49: که ښکاره په مخ عنبر افشان ګيسو کا
غزل شماره 50: چې بې خدایه څوک د زړه مينه په چا کا
غزل شماره 51: په هر زړه ويل اثر د دل افګار کا
غزل شماره 52: په اول د آشنايۍ چې بنياد کا
غزل شماره 53: داغ په زړه د محبت دردمن دوا کا
غزل شماره 54: لا به کله هغه مخ دلبر نما کا
غزل شماره 55: د خپل نس په لاس جلب واړه مردان کا
غزل شماره 56: چې عيبونه د جهان واړه تر شا کا
غزل شماره 57: چې په درست تو من اوځار دی بار زما
غزل شماره 58: سترګې ستا واړه پخپله خپل ګفتار کا
غزل شماره 59: ربه ته د عشق په کار کې محبت را
غزل شماره 60: که له ما سره جفا هغه صنم کا
غزل شماره 61: ليونی هوښيار به هيچرې ساز نه کا
غزل شماره 62: همېشه په کور، په کلی، په صحرا
غزل شماره 63: ستا خرام آرام له ما آتش عنان کا
غزل شماره 64: په راتله د خط شکست ښايست ديار کا
غزل شماره 65: په راتله د خط شکست ښايست ديار کا
غزل شماره 66: مخ چې نمر غوندې صبا دلبر ښکاره کا
غزل شماره 67: څوک به عمر تللی بيا رته وما را کا
غزل شماره 68: تاب د زلفو دې سنبل په غره بيتاب کا
غزل شماره 69: ته چې دا لب و دندان لرې زيبا
غزل شماره 70: تشنه لب مې د اسرار شراب سيراب کا
غزل شماره 71: اندېښنه له سينده کله سبکبار کا
غزل شماره 72: روغ هوښيار نګاه د يار مې د يوانه کا
غزل شماره 73: ساقي اوس پياله له ميو د اسرار را
غزل شماره 74: چې شراب د بيهوشۍ را د صفات کا
غزل شماره 75: آه په زړه د هر دردمن هومره اثر کا
غزل شماره 76: ستا په عشق کې مې آرام بې آرامی کا
غزل شماره 77: اوس به بيا راته ښکاره ښکلی جمال کا
غزل شماره 78: مينه زور د محبت په تن څرګند کا
غزل شماره 79: د دوران ګردش هر ګور ستم اظهار کا
غزل شماره 80: ستا د زلفو بوی به ما هسې شيدا کا
غزل شماره 81: ګفتګو چې په پرده کې د اسرار کا
غزل شماره 82: ګړندی عمر تر برق تله په شتاب کا
غزل شماره 83: ځار تر سترګو د رښتيا عاشقان جواب کا
غزل شماره 84: تر خزان پخوا دې رنګ ته شام بهار کا
غزل شماره 85: نور د نمر کله نقصان ګردو غبار کا
غزل شماره 86: د غمزې تورې ته تاب کله څوک ستا کا
غزل شماره 87: که له شرمه حسن ستا مخ په نقاب کا
غزل شماره 88: ميخواره چې ساقی ستا منت د جام کا
غزل شماره 89: پريوتو ته جوړ دولت سړی پريوان کا
غزل شماره 90: څو په نس کړې رحم زياد، هومره جفا کا
غزل شماره 91: په عذاب الفت دې خلک فرزانه کا
غزل شماره 92: سر و ستا قامت وباغ ته چې خرام کا
غزل شماره 93: بې آرامه زړه طلب د ډېر هوس کا
غزل شماره 94: تشنه لب به د دلبرې لس سيراب کا
غزل شماره 95: څو په لاس پياله ساقی را ګلرنګ نه کا
غزل شماره 96: شيخ په ورد، په مسئلو شو، په کتاب
غزل شماره 97: که يې لرې له ښه مخه شي جلباب
غزل شماره 98: د خلقو الفت څه دی، فرزانه ته دی عذاب
غزل شماره 99: د خلقو الفت څه دی، فرزانه ته دی عذاب
غزل شماره 100: چې خواږه دی تر شکر و د دلبر لب
غزل شماره 101: چې په خواب د مرګ اوده نه يم په خواب
غزل شماره 102: چې له زړه مې وړی آرام له سترګو خوب
غزل شماره 103: درست عمر مې تير شو په طلب کې د مطلب
غزل شماره 104: چې بشره دې چيری ووينم په خواب
غزل شماره 105: هر چند ګر به حسن خوبی اند انتخاب
غزل شماره 106: جهازونه دې ډوبيږي په درياب
غزل شماره 107: چې ویده شي د مرګي په شرين خواب
غزل شماره 108: چې په زړه يې خيال د ښکلی شيرين کښيناست
غزل شماره 109: په جهان کې مې يو يار غوښت
غزل شماره 110: چشم مخمور ترا حاجت به می خوران کجاست
غزل شماره 111: نن مې وليده په سترګو هغه يار مست
غزل شماره 112: چشم آن وحشی ولی ګرديده به تسخير ماست
غزل شماره 113: چې در کړی دی و تا ته چا ښايست
غزل شماره 114: علی الدوام به ياد تو اشتغال من است
غزل شماره 115: په دنيا کې ما و نه ليده يو يار درست
غزل شماره 116: څو مې سترګو ستا له سترګو نظر واخيست
غزل شماره 117: بی تو ای جان من! از درد تو فرياد ماست
غزل شماره 118: بی تو ای جان من! از درد تو فرياد ماست
غزل شماره 119: څو په نيکو بد ظاهر نه شي اثبات
غزل شماره 120: سر فرو بردن بدريای محبت کار ماست
غزل شماره 121: زړه مې نه کا ويل څه ته التفات
غزل شماره 122: .په بريښنا دې سپينو غاښو کړ ګوهر مات
غزل شماره 123: د دنيا په کار ښادمن خاطر غمګين هيڅ
غزل شماره 124: د دنيا په کار ښادمن خاطر غمګين هيڅ
غزل شماره 125: لکه زه يم په هغه تيغ عريان غوڅ
غزل شماره 126: مخ و ته دې ګورم پورته لمر شي راته هيڅ
غزل شماره 127: په خندا چې را ښکاره کا هغه جان مخ
غزل شماره 128: لکه نن راته څرګند شو ښکلی ستا مخ
غزل شماره 129: که څرګند کا ښايسته نن تر جلباب مخ
غزل شماره 130: ولې نه يې را ضيمن په هغه سود
غزل شماره 131: ګريبان چاک ګل دايم از باد صبا باشد
غزل شماره 132: عمر څه دی لکه باد
غزل شماره 133: که خانان ميران نظر لری په زر ډېر
غزل شماره 134: ډېر د خيال سواره چې لاړ دی په دا لار
غزل شماره 135: خپل ژوندون بيايې وګور ته ياران زر زر
غزل شماره 136: هسې يار دی چې جلوه کا په هر لور لور
غزل شماره 137: توره شړۍ ښه ده نيمه لنګ نيمه په سر
غزل شماره 138: ته په حسن که شرين يې د دې دهر
غزل شماره 139: بې قرار د عشق په يوه ځای کا قرار
غزل شماره 140: مينه وړی زړه ډېر د سترګو تر ځنبل زر
غزل شماره 141: ستا په عشق کې تر ما خوار
غزل شماره 142: لکه ستا دي ښايسته دواړه چشمان تور
غزل شماره 143: خدايه راکړه په دنيا کې ته همت ډېر
غزل شماره 144: مخ د هغو سترګو چې مخ پرې د يار
غزل شماره 145: ما چې ستا بشر د زړه په سترګو ځير کړ
غزل شماره 146: کلی غم چې مې د ښکليو په ديدار لاړ
غزل شماره 147: چې په مينه پورې بند زړه د جهان لاړ
غزل شماره 148: چې بې امره دا ستا د ياد مور و پلار لاړ
غزل شماره 149: هر عاشق چې په طلب د جانانه لاړ
غزل شماره 150: توبه له مانه څه عزيز دولت لاړ
غزل شماره 151: عاشقان به په عاشق پوهيږی بس
غزل شماره 152: که هزار ځله له خلقه يم جدا اوس
غزل شماره 153: ما چې ستا ښکلی ديدار وليده اوس
غزل شماره 154: ساقي هسې پياله را رندانه بيا اوس
غزل شماره 155: تر اوبو صافه سينه لري درويش
غزل شماره 156: نه به دا حسن ستا قرار وي همېش
غزل شماره 157: لکه زړه وينم صنم ستا په ديدار خوښ
غزل شماره 158: تل په سر زما د آه کا اسمان رقص
غزل شماره 159: چې د ښکليو په رخسار لري غرض
غزل شماره 160: چې قاصد راوړ په مخه د دلدار خط
غزل شماره 161: څو چې ښه بهار وي بيا خزان شي په دا باغ
غزل شماره 162: که هر څو دی ښايسته تر ماه يوسف
غزل شماره 163: ته چې ډېر و ما ته کړې د زهد لاف
غزل شماره 164: چې خبر نه يې له حاله د غريق
غزل شماره 165: څو و نه ويني په سترګو يار صديق
غزل شماره 166: که څوک وګوري زما کتاب د عشق
غزل شماره 167: غم له زخم نشته هيڅ له ژبې د بې باک
غزل شماره 168: چې دا هسې ورځ و شپه شو په صحرا ورک
غزل شماره 169: چې په زمکه کې پراته وي ګل رخسار تل
غزل شماره 170: چې يې خوب کړ د راحت په ځان حرام خپل
غزل شماره 171: دريغه که زما په سترګو وګورې رخسار خپل
غزل شماره 172: د حيا په اوبو ډک لرم چشمان خپل
غزل شماره 173: چې دلبره کا په خاړه هار د ګل
غزل شماره 174: څه عجب پلي، سواره ځي د بهار ګل
غزل شماره 175: که په زړه کې لرم چوپ د ښه رخسار خيال
غزل شماره 176: په درياب د ميو زړه زما حباب شو
غزل شماره 177: چې په ګلو مبتلا يې عندليبه!
غزل شماره 178: دواړه سترګې دې ستم کا بې حابه
غزل شماره 179: سترګې دې فتنې کا چې بيدارې شي له خوابه
غزل شماره 180: مخ دلبره چې بيرون کا له نقابه
غزل شماره 181: چې خبر شوم د سنبل له پيچ و تابه
غزل شماره 182: چې په خواب د مرګ اوده نه يم بې خوابه
غزل شماره 183: د دردمن له آه ډار د اختر نه شته
غزل شماره 184: د کوثر په اوبه سير زنده دلان شته
غزل شماره 185: چې خبر کړم پير د دهر له آفته
غزل شماره 186: خال د وروځيو په ميدان درڅخه شته
غزل شماره 187: په موسم د ګلو شا کړم کاروبار ته
غزل شماره 188: پريشاني زما ظاهره ده ويار ته
غزل شماره 189: پريشاني زما ظاهره ده ويار ته
غزل شماره 190: ګنج د قارون هيڅ دی چې غنی وي هغه زړه ته
غزل شماره 191: په هر چا چې مينه کړې په طمع زباته
غزل شماره 192: چې يې هسې حسن ورکړه زيړي ګل ته
غزل شماره 193: زه د زړه په مينه کړم دعا و تا ته
غزل شماره 194: د مستانو محبت شي و شراب ته
غزل شماره 195: څو مې ځله شي د يار ښکلي ديدن ته
غزل شماره 196: په جهان کې ستا د لبو شراب نه شته
غزل شماره 197: بلبل په چمن راغی ګل واړه شګفتن ته
غزل شماره 198: چې په خيال په کبر ګوري وآسمان ته
غزل شماره 199: آسوده پيدا هيڅوک په جهان نه شته
غزل شماره 200: چې مې مينه د سپين مخ را درومي زړه ته
غزل شماره 201: چې مې مينه د سپين مخ را درومي زړه ته
غزل شماره 202: خدای مې مه کړه د نادان سړي په نغوته
غزل شماره 203: چې پياله نوشي په مينه مستان نه شته
غزل شماره 204: که ساقي د پيالې ست وکاندي ما ته
غزل شماره 205: وې مې له ما درومي څه به ووايې و ما ته
غزل شماره 206: دا جزبه د چا ده چې روانه شوه کنعان ته
غزل شماره 207: په صورت کې مې څو دم شته
غزل شماره 208: چې خپل عشق د عاشق ورسي تحقيق ته
غزل شماره 209: که يار خاوره د تلي را کا دارو ته
غزل شماره 210: څوک زما دپاره ووايي دلبر ته
غزل شماره 211: زمانه لکه منصور بيايي ما دار ته
غزل شماره 212: د سحرونو ابلبل بيايي و ګل ته
غزل شماره 213: همواري پېښه و يار ته ښه صفا ده
غزل شماره 214: همواري پېښه و يار ته ښه صفا ده
غزل شماره 215: روښنايي په مخ د ماه تابان ستا ده
غزل شماره 216: د ډېر غم برخه زما خسته ناښاد ده
غزل شماره 217: آه په هيڅ آواز کې مه غواړه بې درده
غزل شماره 218: هر بنده چې روګردان شي له معبوده
غزل شماره 219: عشق پروا نه کا د هيڅ له زيانه سوده
غزل شماره 220: د چمن زيب و زينت خوبي له تا ده
غزل شماره 221: چې د چا ترې د ښادۍ تمنا ده
غزل شماره 222: محبت لره په کار سينه صفا ده
غزل شماره 223: نزديکي تا نه هم ستا ګرانې جاني ده
غزل شماره 224: نزديکي تا نه هم ستا ګرانې جاني ده
غزل شماره 225: د عاشق غمګينه ورځ راحت افزای ده
غزل شماره 226: د نادان په ناداني کې دانايي ده
غزل شماره 227: ما د خلکو جفا وليده تر حده
غزل شماره 228: په بهار مې ستا د مخ زندګاني ده
غزل شماره 229: د جهان خوښي په وصل د آزار ده
غزل شماره 230: د هر چا چې نن له تاسره ياري ده
غزل شماره 231: چې په زړه يې ستا د خال مينه ځايي ده
غزل شماره 232: چې په زړه يې ستا د خال مينه ځايي ده
غزل شماره 233: سيرابي په درياب د خپل آبروی ده
غزل شماره 234: ستا د حسن خوبي ما و ته ښکاره ده
غزل شماره 235: چې بشره يې د خپل يار په زړه رقم ده
غزل شماره 236: شوا برخه ستا د زلفو د پريشان ده
غزل شماره 237: مينه مينه څه ده واړه غم ده، ځګر خون ده
غزل شماره 238: مينه څه ده واړه غم ده، ځګر خون ده
غزل شماره 239: مينه څه ده واړه غم ده، ځګر خون ده
غزل شماره 240: څو له ځايه را پيدا دنيا دوني ده
غزل شماره 241: وی شو ښار خبر د هر څه له تاثيره
غزل شماره 242: د آسمان ګرځيده نه دي بې تاثيره
غزل شماره 243: که خوبي وه د يوسف ښکلې مشهوره
غزل شماره 244: چا چې ونيوه په تېره
غزل شماره 245: بده ژبه تېره ډېره ده تر خاره
غزل شماره 246: که يو ځل کړې ته پرده له مخه دوره
غزل شماره 247: روښنايي دې د جبين ځي له ديواره
غزل شماره 248: چې خورې زلفې په مخ کاندي دلبره
غزل شماره 249: تورې زلفې دې څوک نيسي بې تدبيره
غزل شماره 250: ما چې وليده دا ستا ښايست نګاره
غزل شماره 251: آب د لبو دې تيری کا تر ګوهره
غزل شماره 252: آب د لبو دې تيری کا تر ګوهره
غزل شماره 253: خال تر زلفو لاندې تل د دلبر ګوره
غزل شماره 254: جيم جمال يې راشه ګوره
غزل شماره 255: عجب خوله لرې تراره
غزل شماره 256: ته په سيل د صحرا درومې له کوره
غزل شماره 257: ما بېحده جفا بيا مونده له ياره
غزل شماره 258: د هر چا سازې ناسازې زما ياره
غزل شماره 259: په چمن کې چې پيدا شي ګل بې خاره
غزل شماره 260: دواړه سترګې وخورم که يې بې ستا له ديداره
غزل شماره 261: چې فارغ شو د دنيا له کاروباره
غزل شماره 262: چې يې کړه زما د يار په قامت سازه
غزل شماره 263: چې دا هسې ستا په غم شوم اضطراب زه
غزل شماره 264: تورن په غاړه د ماتم په صحرا ګرزه
غزل شماره 265: بېهوده په هوا ورک له ځانه بړوسه
غزل شماره 266: په زړه هسې رنګه داغ يم له ناکسه
غزل شماره 267: څو دې نشته آشنايي هيڅ له نفسه
غزل شماره 268: فراغت له بد و ښو د جهان اوسه
غزل شماره 269: نظر کم شو، ږيره سپينه، خوله کنډاسه
غزل شماره 270: لاندې تر قدم کړه هغه، دا، فلک په ما شه
غزل شماره 271: ته ښکلی يوسف يې تل په څا د کنعان مه شه
غزل شماره 272: مخامخ و هغه مخ ته د آشفا شه
غزل شماره 273: چې د يار مينه مې نه ځي له آغوشه
غزل شماره 274: د بهار له ابره زمکه ده ګل پوشه
غزل شماره 275: لکه خضر د حيات په آب سيراب شه
غزل شماره 276: نهې و ته شا کړه د حق امر ته تسليم شه
غزل شماره 277: چې پياله يې د ساقي د لاس کړه نوشه
غزل شماره 278: چې پياله يې د ساقي د لاس کړه نوشه
غزل شماره 279: ته چې ما ته نصيحت وايې واعظه
غزل شماره 280: ناقرار زړونه قرار شوای دريغه دريغه
غزل شماره 281: څو شيرين يې د آشنا اسم شريفه
غزل شماره 282: ته چې طمع د وفا کړې له فلکه
غزل شماره 283: د ښادمن برخه د غم مه شه قابله
غزل شماره 284: هومره مينه چې په تا کاندي بلبله
غزل شماره 285: هر قدم چې ته په سيل د بهار ږدې
غزل شماره 286: په هر چا باندې چې کړې چارې ناپسندې
غزل شماره 287: نيک و بد په خاطر څو چې د جهان ږدي
غزل شماره 288: چې دا هسې سترګې تورې ته لرې
غزل شماره 289: چې دې ووينم په سترګو چيرې چيرې
غزل شماره 290: چې په ښه فکر تدبير کاندې خبرې
غزل شماره 291: تورې وروځې تور باڼه سترګې يې تورې
غزل شماره 292: زړه مې مه شه بې له تا نه جانان چيرې
غزل شماره 293: زړه مې مه شه بې له تا نه جانان چيرې
غزل شماره 294: د جهان الا بلا تل سختې چارې
غزل شماره 295: ته چې هسې په ماڼې ځې راته شا کړې
غزل شماره 296: بې طلبه که ورتله د چا په خوان کړې
غزل شماره 297: څو چې غم د دې دنيا د شر و شور کړې
غزل شماره 298: چې جلوه په جلوه ګاه راته ښکاره کړې
غزل شماره 299: ته چې خيال په رنګينه ښکليو جامو کړې
غزل شماره 300: ته چې خيال په رنګينه ښکليو جامو کړې
غزل شماره 301: دا همه جور و جفا، ستم په ما کړې
غزل شماره 302: تور ګيسو چې په سپين مخ باندې افشان کړې
غزل شماره 303: زه خو ليونی يم که له ما سره ياري کړې
غزل شماره 304: خدايه ته چې ښايسته ښکلي پيدا کړې
غزل شماره 305: چې په دا دولت حشم عشرت د طی کړې
غزل شماره 306: چې په دا دولت حشم عشرت د طی کړې
غزل شماره 307: يو نظر به ښکلي مخ چې د دلبر کړې
غزل شماره 308: د اميد ونې مې څو نهل په لاس کړې
غزل شماره 309: کله زړه را څخه بد کله يې ښه کړې
غزل شماره 310: په خندا چې دواړه لبه شکر بار کړې
غزل شماره 311: په داهسې نوبهار ساقي په څه کړې
غزل شماره 312: چې مې سترګې د يقين ورته سبحان کړې
غزل شماره 313: چې خورې دې د شمشاد په شانه بيا کړې
غزل شماره 314: هم هغه چې ته په دا حسن مشهور کړې
غزل شماره 315: څه ناڅا په بخت مدد شو چې يې را کړې
غزل شماره 316: بيا دې سترګې په رنجو کړې، زلفې غوړې
غزل شماره 317: د ژوندون اوبه په لاس د خضر چا کړې
غزل شماره 318: ته چې دواړه سترګې تورې په رنجو کړې
غزل شماره 319: ته به څه هومره شکوه له زمانې کړې
غزل شماره 320: چې سبا دې په باړخو زلفينې چين کړې
غزل شماره 321: په دولت که د دنيا په پورته خيږې
غزل شماره 322: چې ثابت په شريعت شې
غزل شماره 323: هسې چارې مکړه چې په نورو باندې ګرم شې
غزل شماره 324: لکه ستا دي ښايسته کټارې سترګې