صدیق
روغ هوښيار نګاه د يار مې د يوانه کا
کاته مخ آينه ستا نګار خانه کا
د ليلا سترګې جنون بخښی مجنون ته
رندانه مينه رښتيا په رندانه کا
همېشه له ماسره له ما جدا وی
خيال زما دلبر و ما ته همخانه کا
لب مې هيچرې بې لبو د يار نه وی
يوه څښم ساقی را بله پيمانه کا
زړه مې ورک په طلب کا نه يې مومی
مشاطه يې زلفې څو په مخ شانه کا
پريشانی طلب رښتيا د جمعيت شوه
د دانې طلب نادان په ويرانه کا
برهمن غوندې صنم ته په سجود يم
محبت کعبه و ما ته بتخانه کا
د مطرب منت به هيڅ د اواز نه وړی
څوک چې غوږ اوس د بلبل په ترانه کا
لکه ګرد تر عرش د پاسه به مقيم شي
که دلبر د صديق سر په آستانه کا