صاحب شاه صابر
د قافیه د حروفو له لحاظه
غزل شماره 1: څه مې د خوړ زړه درزا څه مې د زخمونو څړیکې
غزل شماره 2: د درد په دار مې د کاکل خبرې هېرې نه دي
غزل شماره 3: زه د خزانه بلد زه د پسرلو خبر یم
غزل شماره 4: هغه زما د زړه دنیا کې اوسي
غزل شماره 5: ستا د جبین د تماشو نه لوګی
غزل شماره 6: په فطرت کې مې مستي ده اضطراب دی
غزل شماره 7: د ژوند خواږه، د درد عذاب غواړمه
غزل شماره 8: که ستا په سترګو کې د حسن د ځوانۍ نشه ده
غزل شماره 9: که ګلستان او که صحرا لټوم
غزل شماره 10: ستا مړوندونو ته مې لاس نه رسي
غزل شماره 11: نه مې ساقي، نه مي شراب یادېږي
غزل شماره 12: چې احساس د نازنینو پرې آباد شو
غزل شماره 13: څه د جانان څه د سپرلي د ښکلي خیال په خوږو
غزل شماره 14: د ګل ځواني د ګلبدن ځولۍ کې نه ځایېږي
غزل شماره 15: زیری د حسن د سپرلي ورکوه
غزل شماره 16: بیګا مې بیا په هغو سترګو لګېدلي نظر
غزل شماره 17: چې په زړه مې ستا د حسن پسرلي شي
غزل شماره 18: شوخي چې ستا په اننګو کې نه وه
غزل شماره 19: په زړه مې د نازونو انګارونه ږدي او ځي
غزل شماره 20: د جانانه غېږو خوبونه غواړم
غزل شماره 21: آزادي ده، آزادي ده، آزادي ده
غزل شماره 22: په ګلستان کې اسویلي دېره دي
غزل شماره 23: د ژوند په سیمه به ګلزار ورېږي
غزل شماره 24: چې د حسن د سپرلو موسم قریب شي
غزل شماره 25: په خوبونو مې د چا زلفې خورې شوې
غزل شماره 26: د انتظار د دار په سر ژوندي یو
غزل شماره 27: په ګل سوکړه ده ګلبدنو ته حالات ښه نه دي
غزل شماره 28: مستي چې پکې نه وي محبت چې پکې نه وي
غزل شماره 29: د سحرونو دنیا لرې نه ده
غزل شماره 30: لکه ګل په خپلو وینو کې موسکی شوم
غزل شماره 31: د سپرلي د پېرزونو امتیاز دی
غزل شماره 32: چې نظر مې د تیارو په تت آئین شي
غزل شماره 33: علامه د سپرلي زیری د سحر دی
غزل شماره 34: حسن دې ژوندې وي نور څه نه غواړم
غزل شماره 35: د یار د کلي د کوڅو خبرې نوري دي اوس
غزل شماره 36: زموږ د لاسو یې جامونه مات کړه
غزل شماره 37: ستا جانانه سترګې مې ښه پېژندې
غزل شماره 38: شپه په وتو شوه ډېوه مړه شوه اوس دې نه راځي څوک
غزل شماره 39: د جانان نه د جنون د سترګو نور شته
غزل شماره 40: د درد و غم د بې وسۍ د الجنونو غشي
غزل شماره 41: د انتظار د شوګیرې دنیا کې ژوند تېروم
غزل شماره 42: هم له جنونه لرې هم له خپل جانانه لرې
غزل شماره 43: د ګل د شونډو د جانان د اننګو قیصه ده
غزل شماره 44: څوک مې د جام ملګري څوک مې د غزل ملګري
غزل شماره 45: چې بې لارې مې قدم بې زړه جنون دی
غزل شماره 46: د شوګیر په تار کې پیرم د جانان د غم ګلونه
غزل شماره 47: دا وفا د کوم وطن ده، دا ښایست د کوم تهذیب دی
غزل شماره 48: ستا د نظر د پلوشو په سیوري ژوند تېروم
غزل شماره 49: تا چې زما د حال خبر و نه وې
غزل شماره 50: د ګلانو ښکالو اورم د وږمو ګنګوسې اورم
غزل شماره 51: د ایلم د زړه درزا ده، د باګرام د مخ آئین دی
غزل شماره 52: یوه ساده غوندې جینۍ ده یوه شډله پښتنه ده
غزل شماره 53: نه مې موضوع فرسوده نه مې نظریات فرسوده
غزل شماره 54: څه د ایلم ګلونه څه د تاترې ګلونه
غزل شماره 55: د یقين کور بيخي میرات نه شو
غزل شماره 56: د ارمان ونې مې سمسورې نه کړې
غزل شماره 57: هغه مستي، هغه غورځنګ نه کوي
غزل شماره 58: کلی خبر دی څوک دې و نه ویني
غزل شماره 59: وریځې راوله باران راوله
غزل شماره 60: نه په دعا، نه په هنر کيږي
غزل شماره 61: کله ګلاب کله لونګ راوړم
غزل شماره 62: سینګار د زړه د پرهرونو کوو
غزل شماره 63: د یار د کلي د کوڅې مازیګر
غزل شماره 64: د زړه له درده لېونی شوې که نه
غزل شماره 65: مړه دې و نه کاته ویده دې نه کړم
غزل شماره 66: که ستا په مخ ستا په کاکل نه ليکم
غزل شماره 67: ستوري یو، ډېوې یو، مشالونه یو
غزل شماره 68: نوی سبق نوی کتاب غواړي
غزل شماره 69: زړه به د مینې سمندر ګرځوو
غزل شماره 70: دردونه په سینو کې پرهرونه په سينو کې
غزل شماره 71: اوس يې د زړونو سوزېده زده کړه
غزل شماره 72: ستا په خورو زلفو کې شپه کوومه
غزل شماره 73: د یارانې لوظونه مه ماتوه
غزل شماره 74: زما وجود شوې زما ساه نه شوې
غزل شماره 75: خون به مې واخلي قاتلانې به شي
غزل شماره 76: څوک چې د مینې د منظره ووځي
غزل شماره 77: حسن چې ګلونه شي رنګونه شي
غزل شماره 78: د نازولي زړه مې ومنله
غزل شماره 79: شرابي سترګې ګلابي رنګونه
غزل شماره 80: د حسن په نشه کې ليونی مخې له راغی
غزل شماره 81: ما د ګلونو د رنګونو دلداري کړې
غزل شماره 82: ټولې دنیا ته مې د یو سړي صفت کړې دی
غزل شماره 83: بې کوره شي چې څوک په بې درکو پسې ګرځي
غزل شماره 84: په چمن کې که ګلونه که ازغي مري
غزل شماره 85: زما د زړه د خوږېدو رازونه مه لټوه
غزل شماره 86: د محبت رازونه پټ ساتمه
غزل شماره 87: د محبت د لېونو په ژبه نه پوهېږي
غزل شماره 88: د ښايستونو د سپرلي باد ته ګلونه کرو
غزل شماره 89: ستا لیونی یم انتظار مې کوه در به شمه
غزل شماره 90: چې ايمان مې په ښاېست دی چې یقین مې په سپرلي دی
غزل شماره 91: خپل پرهرونه کړل ډېوې خلکو
غزل شماره 92: څه ګلونه په شیشو کې، څه ګلونه د شیشو دي
غزل شماره 93: که غزل مى ورته ووې که رڼا مى ورته ووې
غزل شماره 94: د ژوند اهنګ د ژوند نغمه بدلوي
غزل شماره 95: په پرهرونو کې سپرلي ساتمه
غزل شماره 96: د احتساب د سر نشه ماتووم
غزل شماره 97: د انتظار جذبه سړه ښه نه ده
غزل شماره 98: دلته امکان دی د سپرلي د سحر
غزل شماره 99: ګران دي په ګرانه لاره تله د شعور
غزل شماره 100: هم ته او هم دې تلوسه رنګینه
غزل شماره 101: رنګونه پېژنم رڼا پېژنم
غزل شماره 102: نور مې د سترګو خوږېدو څوک دي
غزل شماره 103: له یو بله خبر یو د یو بل په زړه پوهېږو
غزل شماره 104: ما نه زما د زړه رضا اخلي
غزل شماره 105: د یار له مخه وېرېده، شرمېده
غزل شماره 106: دومره بې مخه بې نوا هم نه ووم
غزل شماره 107: یا به نظر یا به لېمه بلووم
غزل شماره 108: کاواک کاواک اوتر اوتر ښکارم
غزل شماره 109: زه دې زما به په رضا وتړلم
غزل شماره 110: ګلونه پېژنم سپرلی پېژنم
غزل شماره 111: په قصد خورې زلفې په شا اړوي
غزل شماره 112: د ګل په رګ د پرهر خوله تړمه
غزل شماره 113: د هغه ښکلي د یادونو باران
غزل شماره 114: نغمې نغمې، نشې نشې خبرې
غزل شماره 115: درد مې اسوېلی کړه، بیا که ځې نو ځه
غزل شماره 116: تا نه لوګی نه شو سپېلنی نه شو
غزل شماره 117: بې تا که هر څه وو خو هیڅ هم نه وو
غزل شماره 118: څومره خواږه دي څومره ښه ملګري
غزل شماره 119: د زړه غمونه سپکوومه ځمه
غزل شماره 120: یوه ناڅاپه حادثه د نظر
غزل شماره 121: چې زما د پرهرونو مېلمانه دي
غزل شماره 122: ستا د وعدو خبرې پټې ساتو
غزل شماره 123: ستا د قامت، ستا د وربله بلا
غزل شماره 124: د وربلونو د ګلونو قیصې
غزل شماره 125: چا ته نظر چا ته لېمه ووایو
غزل شماره 126: چا ته نظر چا ته لېمه ووایو
غزل شماره 127: ستا لیده هم حادثه ده
غزل شماره 128: ښه لګي خواږه لګي
غزل شماره 129: چې نشه شم چې نشه شي
غزل شماره 130: ښه وایو د زړه وایو
غزل شماره 131: مینې ته درانه ګورم
غزل شماره 132: وایه کنه حال څه دی؟
غزل شماره 133: چې مینه وه پېژنې
غزل شماره 134: نن چې د چا هيڅ نه دی
غزل شماره 135: عشق کوو پښتو کوو
غزل شماره 136: څه خواږه کاته کوي
غزل شماره 137: دلته مینه نه کېږي
غزل شماره 138: کربلا ده، تودې شګې دي، غرمه ده
غزل شماره 139: اورم چې سپرلي راځي
غزل شماره 140: چې زما د زړه او ذهن ترجمان دی
غزل شماره 141: چې زما د زړه او ذهن ترجمان دی
غزل شماره 142: چې زما د زړه او ذهن ترجمان دی
غزل شماره 143: که د زړه درزا مې ستړې ده ساه ساه ده
غزل شماره 144: غرڅنې د تورو غرونو پناه کیږي
غزل شماره 145: په غزل او په سندره نه پوهیږي
غزل شماره 146: د خانانو به څه وايو چې خانان دي
غزل شماره 147: څوک دې نه وايي چې ما ته ګناه نشته
غزل شماره 148: څه ګلونه، څه رنګونه څه نغمې کړم
غزل شماره 149: نور زما په ژوند کې څه دي د زړو ورځو يادونه
غزل شماره 150: راځي د ځان سره رڼا راولي
غزل شماره 151: ته خو خبر يي چي په تا څه وشو
غزل شماره 152: خو یا به تا او یا به ما کوله
غزل شماره 153: د خپل نظر زورورتيا ګوري
غزل شماره 154: تنګ د یوې شپې له انتظاره دی
غزل شماره 155: سپين تنکي غانټول او سره ريدي مې درله راوړه
غزل شماره 156: هغسې مینه کووم هغسې وفا کوومه
غزل شماره 157: چې په تیارو کې د رڼا د زړه خبرې کوي
غزل شماره 158: وږی، تږی وي رنځور وي لیونی وي
غزل شماره 159: چې په دروغو خوشحاليږي په رښتيا خفه وي
غزل شماره 160: نه هغه رڼې سترګې نه باڼه وینو تیاره ده
غزل شماره 161: د محبت د ګلستان خبرې نه کوي څوک
غزل شماره 162: نه حوصله د انتظار لري نه مینې کوي
غزل شماره 163: ما چې کوم نوم د خپل نظر په ائینه ولیکو
غزل شماره 164: د ګلونو تماشه وي کله لږه کله ډېره
غزل شماره 165: باغ و بهار دې چې په سترګو کې خبرې کوي
غزل شماره 166: د زړه زور نوی کومه، مینه ګورمه ځان تلم
غزل شماره 167: څه د جلوس، څه د جلسې، څه د غزا شهیدان
غزل شماره 168: دا څه خبره ده، دا څه اورو، دا څه وایي څوک
غزل شماره 169: دا څه خبره ده، دا څه اورو، دا څه وایي څوک
غزل شماره 170: د زلفو غر په بله واړوي د غرونو جینۍ
غزل شماره 171: خدای خبر چې څنګ به دې جانانه هېروم
غزل شماره 172: دا ونې، بوټي، واورې او ګلونه مې وطن دى
غزل شماره 173: چې زما تنهايي وويني ګويا شي
غزل شماره 174: د محبت په تاتره کې اوسو
غزل شماره 175: ګورې! خو ګوره د نظره به شې
غزل شماره 176: ګورې! خو ګوره د نظره به شې
غزل شماره 177: ستړي زبيرګي نه کوي، ستم نه کوي
غزل شماره 178: په ځان مئین یم په ځان ننګ کومه
غزل شماره 179: څوك نازولي نازنينه غواړي
غزل شماره 180: څه محبت څه انتظار یې کوو
غزل شماره 181: د شوخه شوري چې خبرې کوي
غزل شماره 182: څوك نازولي نازنينه غواړي
غزل شماره 183: د زمانې د سترګو رنګ اخلي
غزل شماره 184: وخت د ګیلې نه دی ګیله نه کوي
غزل شماره 185: څه زورورې وې څه زور يې کاوه
غزل شماره 186: څنګه چې بې زړه شوه داسې خو نه وه
غزل شماره 187: هغه رنګینه رنګونه نه وینو
غزل شماره 188: ښکاري څه بلا بدله شوې ده
غزل شماره 189: زلفي دي مه څنډه چي نه خوريږي
غزل شماره 190: رنګ د میکدې په بله واړوه
غزل شماره 191: باڼه دې مه څنډه چې نه پرېوځي
غزل شماره 192: د پرهر څړیکې څړیکې شور یې کړمه
غزل شماره 193: د انتظار په غرغره تېره شوه
غزل شماره 194: د انتظار په غرغره تېره شوه
غزل شماره 195: د انتظار په غرغره تېره شوه
غزل شماره 196: د انتظار په غرغره تېره شوه
غزل شماره 197: کله يې سره کله د سرو سپينو لښکر ووهي
غزل شماره 198: د پرهر د څړیکې څړیکې نه چاپېر شم
غزل شماره 199: زړه خو چې تا په مخه واخیستمه
غزل شماره 200: څوک یې اشرو له بلي څوک ترې لښکر جوړوي
غزل شماره 201: د محبت لمن چې چا ونیوه
غزل شماره 202: د ښايستونو څه معلومه ده چې څه به کوي
غزل شماره 203: د سرو لمبو د غرغرو د شوره نه دي خبر
غزل شماره 204: ردې کفر کلمې ورځي
غزل شماره 205: بد لیونی شو، انتظار نه کوي
غزل شماره 206: ستړى ستومانه چې د کاره راځم
غزل شماره 207: شر دې سر وخوري خو له شوره وځي
غزل شماره 208: د ګلونو ډیوې بلې تماشې دي
غزل شماره 209: په دنیا کې د دنیا د غمه تنګ یم
غزل شماره 210: خدای خبر دوی ته به ځان څه ښکاري؟
غزل شماره 211: د سترګو جنګ د بڼو زغرې غواړي
غزل شماره 212: د سترګو جنګ د بڼو زغرې غواړي
غزل شماره 213: چې ستا د سترګو د نظره نه وه
غزل شماره 214: چې ستا د سترګو د نظره نه وه
غزل شماره 215: چې ستا د سترګو د نظره نه وه
غزل شماره 216: چې ستا د سترګو د نظره نه وه
غزل شماره 217: ستا د وعدو خبرې پټې ساتو
غزل شماره 218: ستا د وعدو خبرې پټې ساتو
غزل شماره 219: نه لېونى او نه ملنګ پېژني
غزل شماره 220: زما د زړه درزا خو تا پېژني
غزل شماره 221: څه د وهمونو د تيارو ووتې
غزل شماره 222: چې په ککو کې ستا د مینې میکده ګرځوم
غزل شماره 223: تا چې زما په زړه کې تا وکړه
غزل شماره 224: څوک چې داغ داغ ګڼي زمونږه لیونو لمنې
غزل شماره 225: سترګو یې اور کوو، لمبې کولې
غزل شماره 226: سترګو یې اور کوو، لمبې کولې
غزل شماره 227: د زورورو زورورې کيږي
غزل شماره 228: که زمونږ تورې نه وې، زغرې نه وې
غزل شماره 229: د ژوند صحرا ته مې د مينې باديوه راوړې
غزل شماره 230: زرې زرې شي چې رڼا ته رسي لمر ته رسي
غزل شماره 231: چا چې د حسن د سپرلي د خوند قیصه کړې ده
غزل شماره 232: څه د دردونو لېوني بادونه ولګېده
غزل شماره 233: ستا د مینې په نوم اوس هم ګنهګار دی