صاحب شاه صابر
ستا د قامت، ستا د وربله بلا
په ما پریوتې
څو څو ځله
بلا
مه! په خورو زلفو دي لاس مه وهه
را پاروې راپسې څله بلا
ستا د نظره هسې نه ویرېدم
مادې په سترگو کې لیدله بلا
ما مېخانې ته سهي نه بوتللي
ما دې د سره پاڅوله
بلا
زه د حالاتوجبرشل نه کړمه
په ما پرېوتې ده څه بله بلا
که د جانان د سيوري لرې لاړم
خوځي مې نه د زړه د تله بلا
صابره! څوک د چا بلا څه کوي؟
د هر چا خپل غمونه، خپله بلا