د حسن په نشه کې ليونی مخې له راغی

په چا پسي چي تلم هغه سړی مخې له راغی

زه نه يم بحتور خو دا د مينې معجزه ده

اشنا په پردي کلي کې د شپې مخي له راغی

نور هيخ نشته پوهيږمه قسم مي ماتوي

اشنا چې مي د زړه د دروازې مخې له راغی

د هغه غزل زادو سترګو رنګ مي ورله ورکړو

ستا حال يې راته ووي ستا قيصه يې راته وکړه

چي څوک ستا د پلو ستا د کوڅې مخې له راغی

لګيا و د خپل حسن په صفت نه مړيدو

زما غزل يې غلی غلی وې مخې له راغی

دا مينه ده ارمانه که د مینې مجبوري ده

زما د زړه قاتل ما له ژوندی مخې له راغی

په ډيره موده پس مې سترګې لږي شان خوږو شوي

په ډيره موده پس هغه سړی مخې له راغی

څادر د محبت يې په سر سيوری و روان و

صابر د ژوند په لاره د غرمې مخې له راغی