د ژوند صحرا ته مې د مينې باديوه راوړې

ما د احساس د ګل په لپه کې لمبه راوړې

زه د مين زړه د رضا نه بغير نه پايمه

ما کله کله د جانان کلي ته شپه راوړې

زموږ څه خو يا په سترګو کې لمبې د خمار

يا په تنکي زخم کې ستا د ياد شغله راوړې

د لېونتوب د جنګ په زغره کې مې نغښتی ايمان

د سهار مونځ ته مې له ځان سره نېزه راوړې

زما نصيب، زما د جنګ او جهاد دغه برخه

چې خپله توره مې په خپلو وينو سره راوړې

راشه چې خپل مخ پکې ووينې، ځان وپېژنې

ما په ورغوي کې د مينې ائينه راوړې

بس داسې لږ د مينې رنګ ورکړه نو ډېره ښه ده

وخته چې تا د نوي ژوند کومه نقشه راوړې

ته راته ووايه چې څه په کربلا کې شوی

ما په ټکر او په بابړه تبصره راوړې

دغه سړی د محفل رنګ ته ګوري، اوروي څه

هم يې غزل راوړې، هم يې قصيده راوړې

بيا به په هر سړي په زور خپله خبره مني

زورور بيا د خپل غرض توره تېره راوړې

د خپل قدرت له نصاب ما خبروي، ما پوهوي

زما قاتل ماته زما د سر کاسه راوړې

زما د غرونو د ښایست له غمه هر سوداګر

د کرش ماشين او فولادي سپينه اره راوړې

د انتظار د هاړ تودو غرمو وهلی صابر

د خپل ارمان د ونې سيوري له دمه راوړې