صاحب شاه صابر
باڼه دې مه څنډه چې نه پرېوځي
ستا د بڼو سره مې زړه پرېوځي
ستا د قامت ونه ولاړه اوسه
زما د سر سيوری دې نه پرېوځي
د محبت خېمه په سر ګرځوم
موسم يخ زی دی ساړه پرېوځي
د مازيګر دنيا بدله شوله
په ګودرونو زاڼې نه پرېوځي
په قامتونو قيامتونو مين
له ګړنګونو نه په څه پرېوځي