صاحب شاه صابر
ستوري
یو، ډېوې
یو، مشالونه یو
مونږه به د غرونو یو، خو غرونه
یو
څه حاجت
زمونږه په چا څه پرواه
خپله لېونی، خپله دشتونه یو
عشقه چې هر څه یو ستا د خاورې
یو
کاڼی یو، غمی یو، که لعلونه یو
تل د طوفانونو سره نښتی یو
څومره ناقلاره ارمانونه یو
ودردېږو، خُوږ شو چې څوک وه ژاړی
څه د لېونو خُوږمنو زړونه یو
وټوکېږو، ورژېږو خاورې شو
مونږ د پښتنې مېرې ګلونه یو
هغسې هم سوځو، هم رڼا کوو
هغسې بل شوي
انګارونه یو