عبدالحمید مومند
د قافیه د حروفو له لحاظه
غزل شماره 1: الهي د محبت سوز و ګداز را
غزل شماره 2: اې مدام د نس په زېرمه مبتلا
غزل شماره 3: نه زما ده نه د ستا ده دا دنیا
غزل شماره 4: همنشین د بې حیا وي بې حیا
غزل شماره 5: هیڅ مې نه زده محبت که اور دی دا
غزل شماره 6: عاشقي دا واقعي د سود سودا
غزل شماره 7: چې شبنم غوندې شبګیر واخیست په سر ما
غزل شماره 8: اول ولوله آیت د “لن تنا”
غزل شماره 9: له شیخۍ راته بهتره شوه رندي بیا
غزل شماره 10: د هر چا چې شي مفتي نفس و هوا
غزل شماره 11: نه له تا سره سهېږم نه بې تا
غزل شماره 12: عاشقي په اسلام راولي ترسا
غزل شماره 13: هسې خپل کړ دلبرانو دل زما
غزل شماره 14: کوڼ او ړوند کړې هسې رنګ د نس هوا
غزل شماره 15: بد دې نه مني کاته حبیب زما
غزل شماره 16: سل ځله که ظلم شي په قطع خوی د ستا
غزل شماره 17: تماشه د ګلشن څه کوم بې تا
غزل شماره 18: مهرویان کله خپلیږي ټول د چا
غزل شماره 19: واقع شوی دی بیا کوم تقصیر له ما
غزل شماره 20: که کوم هزار آزاره یا دعا
غزل شماره 21: د ستم به دیار هیڅوک سلا نه کا
غزل شماره 22: درسته شپه چې مظلومان آهونه زور کا
غزل شماره 23: یو دې زړه زما له بله لوریه تور کا
غزل شماره 24: چې په مخ يې زد وګیر د خط آغاز کا
غزل شماره 25: هر سردار چې د خپل قوم د بدو خیال کا
غزل شماره 26: چې په زور د بل جامه اغوندي خان ته
غزل شماره 27: بیانګار د مهر مخ راته ښکاره کا
غزل شماره 28: چې ګلکوني جامې اغوندي سواري کا
غزل شماره 29: مه شه ډېر هوی پرست لکه حباب
غزل شماره 30: که مې نه شي پرده پوښ فضل د رب
غزل شماره 31: نازولی زویه نه اخلي ادب
غزل شماره 32: په طلب د شکر لب
غزل شماره 33: په طلب کې د طالب
غزل شماره 34: که آفتاب دی که مهتاب
غزل شماره 35: هسې تللی یم په فکر د جانان ډوب
غزل شماره 36: دا چې ته په هسې رازې د رقیب
غزل شماره 37: د داغلي زړه له آهه شم څه شان چپ
غزل شماره 38: ږدم په هسې شونډو شونډې نن ساعات
غزل شماره 39: لګي لا د خط په وخت د یار عتاب سخت
غزل شماره 40: رقیبانو مې له رای کړ پای دوست
غزل شماره 41: خدای خوبانو ته کاته کړه زما قوت
غزل شماره 42: غره مه شه که په پښو دې ناخوال پرېووت
غزل شماره 43: د زړه زخم وم وژلی نهایت
غزل شماره 44: د هجران له تاب و تپه الغیاث
غزل شماره 45: سر زما سر کوزي نه مني د تاج
غزل شماره 46: کږه چار مې د عشق سمه کړه تدبیر کج
غزل شماره 47: وکه عشق زما په تن کې کار د روح
غزل شماره 48: چې د ترکو په ارزو شه زما روح
غزل شماره 49: که په څېرې ګریوان خاندې لکه صبح
غزل شماره 50: لکه ته کوې د بل په مرګ اخ اخ
غزل شماره 51: تل د اوښو په اوبو کې لره تر مخ
غزل شماره 52: د نرګس تر ګله زه یم څو چندان شوخ
غزل شماره 53: چې باله شي کروفر د دنیا هیڅ
غزل شماره 54: د هجر آه و فریاد
غزل شماره 55: تو په هسې آه سرد
غزل شماره 56: مې باید د یار مطلب په ترک وجود
غزل شماره 57: عمر هسې کړ هجران راباندې پنډ
غزل شماره 58: د فردوس په ښادو ښاد شه رهنما ګډ
غزل شماره 59: ښه او بد د یار په بله دي لذیذ
غزل شماره 60: د دې دهر د چمن له ګلو بوی لاړ
غزل شماره 61: که په مینه کې مې سر د دلارام لاړ
غزل شماره 62: چې د ظلم په کمر دې تل میدان خوړ
غزل شماره 63: چې نه دې که په نېکۍ د ننګ ونام لوړ
غزل شماره 64: غاښ دې وخاته په بله شوې کنډاس
غزل شماره 65: که يې راکړ خال وخط و مالېچن لاس
غزل شماره 66: رامعلوم شه لاس په لاس
غزل شماره 67: تر وعدې دې هومره ولې کړ وصال پس
غزل شماره 68: صبوري کاندي سړی آتش نفس
غزل شماره 69: په ظاهر زېب و زېنت غره طاووس
غزل شماره 70: چې و نه کا هر شاهد کنار و بوس
غزل شماره 71: چې پرې راشي د عشق فوج ټول سیاه پوش
غزل شماره 72: راغي دېګ زما دعشق په هسې خوښ
غزل شماره 73: هسې یم په درد و غم کې د دلبر خوښ
غزل شماره 74: په اشنا باندې چې شي تللی آشنا پېښ
غزل شماره 75: بیا د مینې نوی خیال شه راته پېښ
غزل شماره 76: آهو چشمو چې يې زړه په آفسون وکېښ
غزل شماره 77: که هر څومې لکه ووړکی د پرهېز په اورڼي بليښ
غزل شماره 78: تورو زلفو مې خاطر کړ تار په تار
غزل شماره 79: عاشقي په منافقي شي په هنر
غزل شماره 80: په نظر چې مې دې وکوټه د دل سر
غزل شماره 81: تورو زلفو کړ راپېښ وسواس د کفر
غزل شماره 82: هسې یم د یار له غمه په ضرور
غزل شماره 83: چې په مخ به د هر ښکلي شه ځير ځير
غزل شماره 84: که دې سر په عشق کې لاړ، مه شه زهیره
غزل شماره 85: لیکه د تور خط د یار له مخ شوه راچاپېر
غزل شماره 86: لا که مخ له خال و خطه آب وتاب ډېر
غزل شماره 87: چې په نیت له محبته نه يې خلاص
غزل شماره 88: هر باغي بوزي بنده کاندي اخلاص
غزل شماره 89: د هجران له لاسه وکړم په چا عرض
غزل شماره 90: هسې تللی يې مشغول په خپل غرض
غزل شماره 91: ستا په درد مې هسې مومي سینه فیض
غزل شماره 92: چې مې ولیده په مخ د دل آرام خط
غزل شماره 93: که په ما دې څه اثر کولی وعظ
غزل شماره 94: چې سړی کا له سړي د دنیا طمع
غزل شماره 95: چې په اور د مینې بل کا بله شمع
غزل شماره 96: د ګلرخ د سوې مینې درد و داغ
غزل شماره 97: آب و تاب زما د داغ
غزل شماره 98: څو خودي کړي خود دماغ
غزل شماره 99: که درلودی دلبرانو څه انصاف
غزل شماره 100: ښه مې وکاته خوبان د هر طرف
غزل شماره 101: هغه مخ کړم مبتلا په تأسف
غزل شماره 102: څوک دې نه ګڼي په عشق کې ما خفیف
غزل شماره 103: چې شهره شو ستا په مخ باندې زما عشق
غزل شماره 104: ونیو مه شه په دوستۍ د دنیا خلق
غزل شماره 105: په دوستۍ کې سره وینم میرڅمن خلق
غزل شماره 106: که شاهان و تخت و تاج ته لړي شوق
غزل شماره 107: هسې چېرې دی اسان د عشق پخساک
غزل شماره 108: څو اېرې نه شي په مینه د حبیب څوک
غزل شماره 109: چې له غمه دې د ورځې ښخوم په سینه نوک
غزل شماره 110: چې لوړ و چا ته پورته کړې یا سوک
غزل شماره 111: که تاوده وایې که کلک
غزل شماره 112: ستا د شونډو په څېر کله دی د ګلو رنګ
غزل شماره 113: څو ځلې مې درته څیرې کړ ګرېوان خپل
غزل شماره 114: مخ دې کړل ګلونه شرمنده، زلفو سنبل
غزل شماره 115: څه په ښکلیو باندې چور دی زما دل
غزل شماره 116: که هر څو ورباندې وهاره ځان عقل
غزل شماره 117: څه له کا د حسن لاف صاحب جمال
غزل شماره 118: چې پرون پرې غږېده سندرې ډول
غزل شماره 119: په هیڅ کار کې په دروغ مه شه دخیل
غزل شماره 120: چې مینه کې حیران دی نه دی ګرم
غزل شماره 121: اول تا د بېلتانه په اور الوی کړم
غزل شماره 122: چا ته عید مبارک باد کړم
غزل شماره 123: خدای چې زه و ساده رویو ته مختاج کړم
غزل شماره 124: څو به خورې پردي مالونه په ستم
غزل شماره 125: که هزار ځله په صبر و په سکون شم
غزل شماره 126: چې په بخت پسې د عقل په پښتو ځغلم
غزل شماره 127: چې زه ستا په فراق وینې تویوم
غزل شماره 128: بې پروا له دولتمنو په افلاس شوم
غزل شماره 129: که و مینې ته د ترکو، بلا وایم
غزل شماره 130: ټول دې مه شه په زرګونو زر وسیم
غزل شماره 131: زه د ستا هسې بې پته اشنا نه یم
غزل شماره 132: چې په خیال ستا د سرو شونډو نسکور پروت یم
غزل شماره 133: یار راڅخه لاړ شه پسې نه مرم ژوندی پایم
غزل شماره 134: بندېوان د یار د زلفو په خیل ښه یم
غزل شماره 135: که منصور غوندې په دار و په سنګسار شم
غزل شماره 136: مخ و زلفې دي د یار ګنج و طلسم
غزل شماره 137: چې ناظر د ساده رویو په رخسار شم
غزل شماره 138: زه په مخ د هغه یار هسې مفتون یم
غزل شماره 139: که ورسره کړې ښه خوراک ښه اغوستن
غزل شماره 140: زه په مخ د هغه یار هسې مفتون یم
غزل شماره 141: بیا په څنګ کاږه کاته کاندي نګار نن
غزل شماره 142: وایه ځای شه د رقیب زېر و زمین
غزل شماره 143: زړه مې د دلبرو هوا یووړ او تانهین
غزل شماره 144: محبت موټی ایرې کړم د خوبانو
غزل شماره 145: درد د مینې کړم و مرګ ته قریب ورو ورو
غزل شماره 146: سر زما د سر درده د خوبانو
غزل شماره 147: ربه فهم کړې د یار راته په ښو
غزل شماره 148: هی توبه د عشق له ملکه له ورشو
غزل شماره 149: څه مزری کړه زمانې د تماشو
غزل شماره 150: په خیرات چې یار د حسن لاس پاس ونیو
غزل شماره 151: معلومېږي ستا د سترګو له غمزو
غزل شماره 152: صبر و زهد دې ناصحه ښه پلو
غزل شماره 153: ځکه نه لري پروا بتان د مشکو
غزل شماره 154: چې بليږي پکې اور زما د آه
غزل شماره 155: نه مې کرکه له ژړا کا نه له اه
غزل شماره 156: زړه مې ستا په لور بیمار دی زما ربه
غزل شماره 157: قناعت راته عطا کړې زما ربه
غزل شماره 158: زه له تا څخه وېرېږم خپله ربه
غزل شماره 159: دا رموز کا د یار خط په ماته ژبه
غزل شماره 160: که تر سره مې کا خدای د صبر سوبه
غزل شماره 161: زړه مې وووت د دیدن د جنګ په هپه
غزل شماره 162: بد دې نه مني دلبر زما کاته
غزل شماره 163: چې نظر کړم د خوبانو و رخسار ته
غزل شماره 164: چې سبا شوکوې ږيره پيوسته
غزل شماره 165: د نمر مخیو دلبرانو له قربته
غزل شماره 166: چې مې زړه په سود و زیان شي پورته ښکته
غزل شماره 167: بس که و دې مښوې ډېرې پرته پرته
غزل شماره 168: محبت کړم د خوبانو اوښ په نته
غزل شماره 169: هیڅ په مینه کې د ترکو بهبود نشته
غزل شماره 170: څه بلا يې احتیاجه
غزل شماره 171: آشنايي ده د دنیا د آشنا پوچه
غزل شماره 172: که حجاب کا راته لرې یار له مخه
غزل شماره 173: که یو ځل شې مخامخ د یار له مخه
غزل شماره 174: هره ورځ وعده کوې صباح په څه
غزل شماره 175: راکوې د بې دردۍ پېغور په څه
غزل شماره 176: څه عنقا شوې زما مراده
غزل شماره 177: سر مې هسې بهر ور دی ستا له درده
غزل شماره 178: د بوسې په هوس غم کړم ربوده
غزل شماره 179: که ریبار په یار مین کړم نادیده
غزل شماره 180: بېهوده مې ورته زړه هوسیده
غزل شماره 181: اندېښنه مې د هجران شوه په زړه پنډه
غزل شماره 182: وه د مینې کاروبار یاره
غزل شماره 183: چې پوښتنه مې د حال نه کړې دلبره
غزل شماره 184: نن دې بیا حسن جلوه کا لاس په توره
غزل شماره 185: له غمزو د تورو سترګو نظر ژغوره
غزل شماره 186: په خرص که مخ د زمکې کړې پره
غزل شماره 187: د فلک په ګردشونو کې پېر ګوره
غزل شماره 188: ستا له غمه مې په سر کې دی شور هومره
غزل شماره 189: چې زغمم ستا د رقیب بدې فتنې زه
غزل شماره 190: تن پرورو څخه درد د عشق مه غواړه
غزل شماره 191: په رقیب له ما نه مهر مزید مه کړه
غزل شماره 192: څوک چې کاندي له خوبانو سره اړه
غزل شماره 193: ښه چې بېله مې په غم شوه د زړه دړه
غزل شماره 194: دا مې لاس راکېښ د صنم په سر دپاسه
غزل شماره 195: دا څه دور د ګردون راغی وقت نور شه
غزل شماره 196: هی کاڼی مې په کور شه ګڼه وور شه
غزل شماره 197: تمامي جهان له غمه شور ماشور شه
غزل شماره 198: ارزومند د یار د درد په دوا مه شه
غزل شماره 199: د دنیا د مال په تللو دلګیر مه شه
غزل شماره 200: د بوسی مهر په یار کې نه و نه شه
غزل شماره 201: درویشي دا هسې چېرې ده دروېشه
غزل شماره 202: چې د بل په خوښه پرېږدي خپله خوښه
غزل شماره 203: که هر څو کړي د ګمان لینده بر کښه
غزل شماره 204: نه کا هیڅ راباندې یار د مهر پېښه
غزل شماره 205: اې مدام د نس په زېرمه کې رنځ کښه
غزل شماره 206: که له څاڅکي صبر زده کړې ته صدفه
غزل شماره 207: مرم له خپله اشتیاقه
غزل شماره 208: څو له نفس سره و نه درېږې په کلکه
غزل شماره 209: چې پيرۍ مې ږیره سپینه کړه غلا غبرګه
غزل شماره 210: نه دی ګل د ستا د مخ مخی خوشرنګه
غزل شماره 211: څه بې ځایه ګفتګو کوې بې تانګه
غزل شماره 212: په نظر د تورو سترګو شوم واله
غزل شماره 213: څه برباد درومي زما فریاد و نوله
غزل شماره 214: چې مې تن ملک د ختن شه زما لاله
غزل شماره 215: ډېر مې ماړوه په تور و سپين صنمه
غزل شماره 216: څه حکمت دی چې مې نه چوي لا سینه
غزل شماره 217: درکوم که هزار ځله سوګندونه
غزل شماره 218: د یار غم له خپله ځانه کړم بې ځانه
غزل شماره 219: څه یله یله وییږې سر مغز نه
غزل شماره 220: یاره مه نمانځه رقیب په دشنامونه
غزل شماره 221: زه خسته په مرګ حال ستا له بېلتونه
غزل شماره 222: چې هوس کړي د ګلرخ د پتانه
غزل شماره 223: چې سپک کا عاشقي لکه بڼه
غزل شماره 224: چې اقرار په ناپوهۍ يې ښه يې پوه
غزل شماره 225: له حیا دې آيینه په مخ کې آب شوه
غزل شماره 226: چې تر زنې لاندې خط راوړي انبوه
غزل شماره 227: عاشقي راپورې ښه د دلبر نه شوه
غزل شماره 228: چې په تور د عاشقۍ شي ځنې بای
غزل شماره 229: اشنايي د ګلرخانو ده اور پښتې
غزل شماره 230: څه به بوی د عطرو نه کا زما ګوتې
غزل شماره 231: نور په هر حسن و جمال دلبره درستې
غزل شماره 232: چې مې تا غوندې بې ننګ نیو په دوستۍ
غزل شماره 233: دا زما له خولې فریاد د عشق په زور ځي
غزل شماره 234: چې دا کښلې توره راغی یار د چا دی
غزل شماره 235: لکه ته هسې رقیب په ما غالب دی
غزل شماره 236: مینه ملک د آرام نه دی د فتور دی
غزل شماره 237: ستا د مخ هسې بې جذبه پرتو نه دی
غزل شماره 238: د دښنه په مرګ هاله کوه ښادۍ
غزل شماره 239: چې د نس په خسمانه دین و ایمان خورې
غزل شماره 240: چې په تورې سترګو تور رانجه شي پورې
غزل شماره 241: چې پوښاک کا ژمي اوړی یو خرڅوړی
غزل شماره 242: ډېر مې ځان دی په دا صبر ستړی کړی
غزل شماره 243: ربه زړه د رقیب نرم په احسان کړې
غزل شماره 244: که دې راغلې په مخ څه شوې د خط لړې
غزل شماره 245: څوک چې کاندي له خوبانو سره اړې
غزل شماره 246: له دغه هیبته زړه را څخه رغړي
غزل شماره 247: چې مهتر کا له کهتر سره اړۍ
غزل شماره 248: دا يې زلفې دي پر مخ باندې تاوېږي
غزل شماره 249: چې فلک غوندې ترې خلق وۍ وۍ کېږي
غزل شماره 250: چې په ښکلیو پسې ګرځې ترهور هسې
غزل شماره 251: د ناصح له نصیحته مې سر خوږ شي
غزل شماره 252: په راتله د یار د خط یاران په دوک شي
غزل شماره 253: یار په یار د جدايۍ په وقت ګران شي
غزل شماره 254: څو يې اور د زړه غونچه شان تر سر نه شي
غزل شماره 255: څو آغاز پکې د مینې سرود نه شي
غزل شماره 256: د هجران په بلا صبر و سکون نه شي
غزل شماره 257: چې په لاس کا ګل اندامه سپین وښي
غزل شماره 258: دا مې خوا لره له ورایه دلبر راغی
غزل شماره 259: دا هم هیڅ زندګاني نه ده ګویا کې
غزل شماره 260: شپه و ورځ مې دغه خواست دی په دنیا کې
غزل شماره 261: که و کاږي مې څوک سترګې په پېغور کې
غزل شماره 262: همه عمر ولاړ ښه یم په سره اور کې
غزل شماره 263: بې ژړا مې کسي سوځي په لېمو کې
غزل شماره 264: خط په مخ د صنم راغی که سپوږمۍ شوه په هاله کې
غزل شماره 265: د نوخطو په صفت مې زبان نښلي
غزل شماره 266: خدای دې نه کا چا ته وازې د آزار خولې
غزل شماره 267: څوک په سترګو غړوي له غمه نولي
غزل شماره 268: ګذاري مې یار په یار سل رنګ بانې
غزل شماره 269: د نوخطو دلبرانو پښېمانۍ
غزل شماره 270: عاشقۍ کړې راته پېښې هسې ګرانې
غزل شماره 271: که مې ولي په سرکاڼي سل مني
غزل شماره 272: چې د شونډو د خوراک شوې بُتا! وینې
غزل شماره 273: هر چې تا غوندې دلبر يې په څنګ کښېني
غزل شماره 274: که هر څو په جار پاڅي په جار کښېني
غزل شماره 275: څوک چې ما د یار له مینې اړوي
غزل شماره 276: مخ دې په ښایست د زلفو نه دی منت وړونی
غزل شماره 277: که دې خط په خاکستر ځپلی نه وی
غزل شماره 278: یو مې تېږې د هجران په سر وړې شوې
غزل شماره 279: د هغه مین برباد آه و زګیروی وي
غزل شماره 280: چې په نغوته د حرص او د هوی يې
غزل شماره 281: چې دې وړی دی له ما دل و دین ته يې
غزل شماره 282: منت بار دې یم د ږيرې د آغاز
غزل شماره 283: که له غمه په امان نه یم هرګز
غزل شماره 284: شه مې سوز لکه د شمعې دل افروز
غزل شماره 285: که د غم په ډبلو شم رېز مرېز
غزل شماره 286: په چمن کې د بلبلو اورم رېز