عبدالحمید مومند
څوک په سترګو غړوي له غمه نولي
چې یې کېيني ملایک د غم په غولي
هر چې قیاس زما د عشق کاندي په عقل
کوه قاف د شېرشاهو په تله تولي
څوک چې غواړي کامراني په عاشقۍ کې
اشارت کا، لکه ووړکی سپوږمۍ بولي
مهتر خضر و چې شونډې حیران سر کا
سرګشته د بېلتانه د بر په چولي
چې يې دم قدم پخساک خواب و خوراک شه
دي بهتر تر څلور بولو دا دوه بولي
دا چې ما په عشق کې بد بولي و ګړي
واړه خدای ته شاهدي زما په ښولي
اوس دې هیڅ د خندا خوند نشته حمیده!
چې دې وژړل په مرګ مهري همزولي