د دنیا د مال په تللو دلګیر مه شه

مات اغزی دې له پښو خېژي زهیر مه شه

نس هوی دې خدای و تا اسیر در کړي

ته د خپلو اسیرانو اسیر مه شه

دینداري په خود رايۍ سره نه شي

په دا کار کې بې مرشده بې پير مه شه

نه دی نس لره جلب د ورکولو

آموخته در باندې غل و کاسیر مه شه

چرته سوی د یوه داغ چرته د زرو

د دنیا د ټولول په تدبیر مه شه

وایه سپک ښه دی که دروند د سر پيټوري

فقیري در لره ښه ده امیر مه شه

خدای درکړی شنوا غوږ دی بینا سترګې

دانسته تر کمر لوېږي بصیر مه شه

په خندا خدمت د خلقو کړه که مرد يې

جفا کښه نښانه اوسه تیر مه شه

نور قیدونه واړه سهل دي حمیده!

خو په غاړه دې د طمعې ځنځير مه شه