عبدالحمید مومند
چې په خیال ستا د سرو شونډو نسکور پروت یم
د ابرو غوندې سپک شوی په اور پروت یم
راله را همسا د قد د زړه په لاس کې
په کوڅه کې ستا د زلفو شب کور پروت یم
زه که کک وای د پيغور باد به وم وړی
ولې خاورې یم په در ستا په زور پروت یم
له غرمه، ساړه د اوړي، ژمي خلاص یم
بر بنډ تن یبلې
پښې چې سرتور پروت یم
چې په خوله د
عشق له راز ده ژبه ګونګه
اوسېدو له په هر ځای لکه شور پروت یم
له خوښۍ مې د بهار پوښتي څوک څله
بې نسیمه چې
لاله غوندې خور پروت یم
بدنامۍ د عشق مشهور په درست جهان کړم
که رنځور غوندې دننه په کور پروت یم
لږ و ډېر په دا خبره حمید یوه کړه
چې د عشق د غم فقیر به څو نور پروت یم