په طلب د شکر لب

لټوم درس و مکتب

کله ځغلم بتخانې ته

ګاه مکې ته مضطرب

ورک له ما شرم و ادب کا

د خپل یار شرم و ادب

مذبذب صفت يې زه کړم

آراسته په هر مذهب

که په کفر کې يې مومم

راته کفر شي عجب

په مطلب د ده موقوف کا

د خپل زړه مراد مطلب

ګدايي کاندي د اختیاره

مسند ترک کا هم منصب

ږدي په ځان له ډېرې مینې

د آشنا د سپي لقب

خو په یار د ده نظر وي

بې له مینې روز و شب

هر مذهب ورته روا شي

چې يې یار وي مذبذب

په زارۍ په عاجزۍ يې

فریادونه کا یا رب

وسیله مې و وصال ته

د آشنا کړې یو سبب

هسې بې یاره حمید دی

لکه پروت بې اوی کب