دا زما له خولې فریاد د عشق په زور ځي

که لمبه د تناره له خولې د اور ځي

د وصال په طمع تریخ راته ژوندون شه

سپور طعام تر ستوني کله د خوش خور ځي

د اشنا د منګرو زلفو په خیال کې

موی په موی را باندې زهر د منګور ځي

د نوخطو په وعده باندې زړه مه ږده

هغه ورک شي چې په شپه د اور په لور ځي

چې نظر له ساده رویو نیوی نه شم

هم په دا سبب زما د سترګو تور ځي

د منصور په څېر به سپین سپېڅلي وایم

که مې قطع سر و مال په دغه تور ځي

دا خو زه د زلفو خیال په زړه ملال کړم

ګڼه زهر د مار کله په مارخور ځي

که هر څو يې ټولوم په صبر و زهد

دا په ښکلیو مین زړه راڅخه خور ځي

زه هغه کار وکردار پېغور ګڼمه

چې له ما نه پرې د عشق عار و پېغور ځي

ستړی کېږي مین زړه په فریاد کله

لکه دود هسې د اور په لمبه سور ځي

هومره بخت کله حمید لري ناصحه!

چې د عشق په تور تړلی وي سرتور ځي