عبدالحمید مومند
هسې تللی یم په فکر د جانان ډوب
لکه کاڼي په تلي کې د عمان ډوب
ځکه ما څخه ارام و قرار ورک شه
چې مې اوښو کړنه د صبر خانمان ډوب
نا خبر به يې له حاله شفق بولي
که د وینو په ژړلو کړم آسمان ډوب
په لباس د ښکلیو مه غولیږه د ټګو
خلقات کا په دا سحر په دا شان ډوب
هسې وژله کا د مهر په پرده کې
لکه خضر په چشمه شي د حیوان ډوب
څه به خیال پکې
د یار قراري نیسي
ډېر يې کړله په کوهي کې د احسان ډوب
هسې ما لرې مهجور په وصالت کې
لکه تږی د یوه ګوټ په ارمان ډوب
د حیا د بحر دُر يې مونده نه شي
که د صبر جهازونه کړم چندان ډوب
هغو قبر لره یو وړه بله شمعه
چې توبری یې په زړه یووړ د هجران ډوب
هیڅ پروا نه کا په غم د هر ژړاند
که جهان کړم زه د اوښو په طوفان ډوب
د خپل عشق په پاکبازۍ شکر دار یم
چې مې نه شه خر په خټه د عصیان ډوب
د بوسې په سوال يې ښاد د وصل داد کړم
د ګوټ تږی شه په سیند کې ناګمان ډوب
د حمید د کاغذي فکر کښتۍ
د حیرت په عظیم بحر کړ جهان ډوب