محبت کړم د خوبانو اوښ په نته

د هر چا د ظلم بار وړم بې منته

د ښکاري په دود جار وځم تر هر بوټي

درسته ورځ د یوه ښکار له محبته

پروت په وینو کې لت پت ښه یم په پت کې

نه د سرو زرو په تخت باندې بې پته

د کمال کعبه به هاله شي در پېښه

که دې لار د کمینۍ نه  کړه غلته

طلبوه سرفرازي په سرکوزۍ کې

راکوزېږي په هډوکي همای کښته

چې د عشق د سپکاوي درنښت مې ولید

بې پروا شوم د ناصح له تو لعنته

هغه تشې شلومبې شاربي سرخوږی کا

چې ښادي غواړي بې غمه بې منته

که هر څو يې په رضا او په سلا وي

وېره بویه د رقیب له شیطنته

که د ښکلیو د درګاه ګدايي مومم

هی توبه د محمدشاه له سلطنته

چې مې خټې فرښتو په لاس اخښلې

لا هاله مې د عشق بوی ته له طبیعته

که هر څو وکړم سنت د صبر و زهد

نه رسېږم د خوبانو تر سنته

څو دې پښې د تور تارو نیولې نه دي

بار به لاس لره درنه شي فراغته

ښه د زړه په سترګو ځير شه و عالم ته

کوم صاحب دی صاحب شوی بې خدمته

چې ناصح په ترک د عشق درته څه وايي

و دوزخ ته دې وباسي له جنته

د آشنا د محبت په لوی سفر کې

د حمید په تندي پېټی شوې صورته