چې شبنم غوندې شبګیر واخیست په سر ما

کېښود سر په پتانه د سمنبر ما

هاله یاد کړم په بوسه خوانخوارو شونډو

چې د پاڼو به څېر وینې کړ ځیګر ما

د قارون له بدبويۍ مې خوا کهېږي

ځکه تُوکړه د دنیا په سیم و زر ما

د حاتم د داد نغمه ورباندې ناورم

چې درانه کړه غوږ د صبر په ګوهر ما

د دنیا اهلِ دُوَل د زړه په سترګو

واړه ولیده تر ځان خوار و بتر ما

رنګ و بوی د وفا نشته پکې ځکه

د دې باغ له ګلو واخیست خپل نظر ما

راښکاره، چې شر، آفت، د شرافت شه

دا عاشور له ناپوهۍ ګاڼه اختر ما

اطلس پوښ دې و یار زما د شړۍ نه کا

شاړ نمد کړ آئینې غوندې بستر ما

څه لويي په ما حمید څوک په دولت کا

چې شمېرلی دی دولت د مچ وزر ما