عبدالحمید مومند
څوک چې کاندي له خوبانو سره اړه
تل به پروت وي، لکه مړی تلې زیړه
عاشقۍ دې د منصور په دود په دار کړم
خپل پردي مې واړه ولي په تکړه
چې د عشق نجار اره کړم سر تر پایه
تن مې پروت تختې تختې، شه دړه دړه
عاشقۍ دې د مجنون په څېر دښتي کړم
ځکه ډېر کا دا وحوش ما سره اړه
عشق مې شاربي په غړکه د نامرادۍ
چې تر خولې مې راوباسي نغوته غوړه
اوس حمید کوي نارې د یار له غمه
چې یې ولي دا رقیب په لوسنګړه
نه شي په لذت د سرو لبانو څوک ماړه
چا نه دی موندلی دا رنګ خوند داسې خواړه
داغ مې د زړه لږ څه سوز کم کړی و ناګاه
ګل د لاله راغی اور يې بیا را ولاړه
راشه که هواد او ستري دید لرې بې رحمه
مړ ستا د دیدن يې سره کفن کې ونغاړه
یاره لاس تر غاړه د حمید له څنګه کېنه
مرګ څه صرفه نه کا په زاړه یا په واړه