الهي د محبت سوز و ګداز را

په دا اور کې د سهي سمندر ساز را

تن پرور بلبل دې عیش کاندي په ګلو

پروانه لره په اور، زما پرواز را

که مې نه ازمويې په و یاړ د وږو سترګو

می د عشق په میخانه کې د مجاز را

چې نظر له ناتوانۍ وچا ته نه کا

د هغو بیمارو سترګو نیاز و ناز را

چې مې نه وي سرکوزي چا ته بې ښکلیو

له دولته د عشق هسې کبر و ناز را

اضظراب مې د حرص کړې له زړه نه ليرې

قناعت قوي لنګر د دې چهاز را

که مې نه پاشوې سر زید و عمرو ته

خپل زانو لکه نرګس محرم راز را

څو به کورم د قیامت و ورځو شپو ته

دا انجام په دم قدم کې د اغاز را

د حمید محمده رایشه پخپله

کمینۍ لره کمال زما ایاز را