عبدالحمید مومند
د نمر مخیو دلبرانو له قربته
د ذرې په څېر لړزېږم له هیبته
چرته ته په میان زما د ښکلیو پېښ شوې
اې د کاه و کهربا ترمنځ نسبته
چې مې شمعې غوندې اور شي په سر پورې
هاله ورشم د خوبانو تر صحبته
ځکه لاس لکه مګس په افسوس مږم
چې شاړه شم د سرو شونډو له شربته
طاعوني غوندې مې زړه کړ عاشقۍ
د جهان له لذتونو بې رغبته
د ښایست په ښادۍ ښادو ښکلیو څه زده
د عاشق د عاشقۍ له مصیبته
چې په هند د تورو زلفو څوک غریب شي
دوباره نه شي راتلای له دې غربته
چې په تېغ د تورو زلفو ومرم ښايي
که مې بوی د مشکو درومي له تربته
له شوخۍ د ستا د سترګو اې حمیده!
ښکلي باک نه کا له پاکه محبته