عبدالحمید مومند
سر زما د سر درده د خوبانو
هسې شان دی، لکه ګنج د دُر مرجانو
په مجمر مې يې د مخ لوېږي له شوقه
د سپند په طور کسي له چشمانو
ګفتګوی به یې بیا نه مونده وړه خوله
که څراغ ورته بل نه وی د لبانو
بختر پوښ د صبر و زهد ځنې تښتي
چې په ګورت کا تېره غشي د مژګانو
په شانه يې کړې خورې حلقې د زلفو
که ځنځیر له غاړې وخوت د بندیانو
خال وخط يې هسې چارې په مخ وکړې
لکه ګل شي تر پښو لاندې د هاتیانو
لکه یو لېونی بل ته ملامت کا
په دا رنګ دی حال زما، د ناصحانو
چې شومي د زاهدانو بده نه شوه
چرته بده سربازي شوه د رندانو
چې حمید کا په میګونو شونډو مینه
زر به کيني په حلقو کې د مستانو