عبدالحمید مومند
نه دی ګل د ستا د مخ مخی خوشرنګه
ګل جلوه په یوه رنګ کا ته سل رنګه
چې یې ستا د تنکۍ خولې تصور واخیست
په دا فکر کې غونچه شوه په زړه تنګه
دغه ستا د راتلو رو ګوري دلبره
دا چې سروې هسکه کړې ده غړنګه
چې سیالي ورسره زر کې په یانه کړه
ولي ځان له دغه شرمه تر ګړنګه
دا زما د آه لوګی پکې لیده شي
آینه دې د مخ نه ده په خط زنګه
چې يې تا غوندې دلبر په څنګ کې ناست وي
د هغو دماغ بلند وي تر اورنګه
چې په سیند زما د اوښو نه نرمېږي
طایفه ده د خوبانو په زړه سنګه
زه د ستا شرم و حیا کوزو کتو کړم
هم شوخ چشم هم بې شرمه، هم بې ننګه
هسې رنګ د بڼو غشي رسا ولې
چې هیڅوک يې سلامت نه ځي له جنګه
پس له مرګه دې حمید هسې ژاړه شي
اې په اور د ښکلي مخ سوی پتنګه