ټول دې مه شه په زرګونو زر وسیم

چې ته یو کیکوړی خورې پکې یا نیم

تش په توره، لکه مار په پردو زرو

پېچ و تاب خورې نر ناحق شوم ولئیم

د هغه لستوڼي لاس ید بیضا وي

چې پرې وچې کاندي اوښې د یتیم

دوست په دوست د دې دنیا که هسې چارې

چې يې نه کا هیڅ غلیم په بل غلیم

تر ناداره درانده سړی حریص وي

اور د خس په قدر زور کاله قدیم

تر ګدایه سر درد د بادشاه ډېر وي

هغه غم کا د ګلیم، دا د اقلیم

نس په بدو درته پند کا، زه په نېکو

د قارون په نغوته ځي که د کلیم

وړاندې ستا رضا نېکي کړې که بدي کړې

دغه لاره ده د جنت، دا د جحیم

چې غونچه يې د حمید د خاطر وا کړه

پرې له کومه لوریه والوت دا نسیم