غزل شماره 1: ساقي پاڅه پياله راکړه پانړې بيد کا

غزل شماره 2: دا خُويونه که دانا سړی اختيار کا

غزل شماره 3: چې یې ستا خوږې خبرې زړه صاف نه کا

غزل شماره 4: څوک چې مينه په دنيا لا په عقبی کا

غزل شماره 5: خدای به زر پريشان ياران سره يوځای کا

غزل شماره 6: که هر څوک ورباندې غاؤ رقيب غماز کا

غزل شماره 7: هر ګور ډېره ناداني بورا بلبل کا

غزل شماره 8: په خزان کې که نظر په ګلو وکا

غزل شماره 9: که د خوږو په دعا فرښتې آمين کا

غزل شماره 10: عشق د کُل بلاوو سر دی خدای دې څوک پر اخته نه کا

غزل شماره 11: هر عالم چې تن پرست شي کامراني کا

غزل شماره 12: دلربا که راښکاره ښکلی جمال کا

غزل شماره 13: نشته په جهان کې څوک په دا قد و بالا

غزل شماره 14: چې دنيا ورته ښکاره شوه بې وفا

غزل شماره 15: چې پخپله خوله بیان د خپل هنر کا

غزل شماره 16: چې یې وليده بشر ستا

غزل شماره 17: کښلی مخ یې مياشت خجله کړه نمر هم لا

غزل شماره 18: که ګذر د يار په کُوی وکړي صبا

غزل شماره 19: په تهمت کې که خپل يار موندلی ما

غزل شماره 20: دا دعا مې مستجاب کړې مجيبَ

غزل شماره 21: بيا په مخ ونيو دلربای نقاب

غزل شماره 22: که هر څو په ورځ و شپه کاندي طلب

غزل شماره 23: که خبر شي د رندانو له مشرب

غزل شماره 24: حاصل کړه مقصدونه د دنيا له هره بابه

غزل شماره 25: درسته شپه ژړا فرياد سترګې بې خوب

غزل شماره 26: په يوه نظر چې وکړي ساقي ما ته

غزل شماره 27: هيڅ له کبره نظر نه کاندي وخوار ته

غزل شماره 28: ما چې فهم وکړو د دې دور په بر بست

غزل شماره 29: څو بدل په عبادت نه کړي عبادت

غزل شماره 30: څو بدل په عبادت نه کړي عادت

غزل شماره 31: نمر و ته نه ګورم، ګورم زه و خپل نګار ته

غزل شماره 32: په ازل یې چې د بدو دی سرشت

غزل شماره 33: مخ که واړوي دلبر زما و لور ته

غزل شماره 34: بيا مې نوې مينه ورغله و دل ته

غزل شماره 35: بَل کړه د اخلاص په غوړ چراغ د عبادت

غزل شماره 36: خپلې مينې ليونی کړم و عالم ته

غزل شماره 37: نن یې بيا کيښو په سر باندې د ستار کج

غزل شماره 38: چې یې سپی کړه د دنيا له ځانه چخه

غزل شماره 39: که د نورو توانګري په سيم وزر ده

غزل شماره 40: ناآشنا تر آشنا ښه یې نن وکانده

غزل شماره 41: زه دې تل وينم وزان د سحر باده

غزل شماره 42: صباحت د ولايت نمک له هنده

غزل شماره 43: ای په زنې ناشپاتی په شونډو قندې

غزل شماره 44: چې مې وليده د يار سره اغيار ګډ

غزل شماره 45: مزين یې کا يو څو په افسر سر

غزل شماره 46: که هر څو لعل آبداري لري دلبر

غزل شماره 47: بړ بړ رایشه زما د سترګو توره

غزل شماره 48: مخ په هر لوري جلوه کوي د يار

غزل شماره 49: نه به ستا د حسن تل وي هسې دور

غزل شماره 50: اې چې د ښایست په باغ کې ګل لري بيشماره

غزل شماره 51: زړه مې هر ګور وو له هجرانه افګار

غزل شماره 52: يار هغه چې ګهی مهر کا ګاه قهر

غزل شماره 53: چې یې زړه زما سوری د عشق په تير کړ

غزل شماره 54: سږ دې بيا هجرانه ډير عالم په غم کړ

غزل شماره 55: راته څه وایې چې «وايه» زړه دې چا يوړ؟

غزل شماره 56: خو خبر نه دي وګړي له دې رازه

غزل شماره 57: ته ور درومه خپل هوا کوه هوس

غزل شماره 58: خيال یې چې په زړه کې د رخسار ساتم همېش

غزل شماره 59: چې صادر شو ستا له لوريه په ما خوار خط

غزل شماره 60: که هر څو نصيحت ښه وایې واعظه

غزل شماره 61: بې ما څوک زما له ياره مومي حظ

غزل شماره 62: که په کور کې دولت ډير لري طامع

غزل شماره 63: يو ځل بيا هغه نګار وليدی دريغه

غزل شماره 64: چې آخر به ځنې درومي سينه داغ

غزل شماره 65: دروغژن وعده خلاف

غزل شماره 66: چې قانع په يوه څاڅکي شي صدف

غزل شماره 67: سر و مال مې شو تالا په تور د عشق

غزل شماره 68: له صادقه مخالف وي منافق

غزل شماره 69: خدای دې راوله زما ياره ملوکه

غزل شماره 70: چې په سترګو چراغ وويني پتنګ

غزل شماره 71: ته که خپله څهره نه لرې بدرنګه

غزل شماره 72: سحر دا آواز مې غوږ يوست له بلبل

غزل شماره 73: هيڅ خبر نه دی له حاله له احواله

غزل شماره 74: په ګلونو آواز ورو کوه بلبله

غزل شماره 75: دريغه دريغه يوځل وليدلی يار خپل

غزل شماره 76: په دنيا کې کمال نشته بې زواله

غزل شماره 77: تر نباتو لا خواږه دي ستا ترخه ترخه ویل

غزل شماره 78: ښه شول چې ښه نه شول هر چې بد دی له ازله

غزل شماره 79: چې دا هسې ځو له باغه په شتاب ګل

غزل شماره 80: که غمونه د دې خپل زړګي ښکاره کړم

غزل شماره 81: چې څوک بد راسره کړه ورسره ښه يم

غزل شماره 82: درپسې مې خيژي دَم

غزل شماره 83: که هر څو د بيلتانه له غمه وایم

غزل شماره 84: يار مې تله د باغ په لور کاندي پوهيږم

غزل شماره 85: کله زه د بيګانه عالمه زار کړم

غزل شماره 86: چې مې شا کړه و ښاديو و ته ښاد کړم

غزل شماره 87: مخ دې لکه نمر دی ورته ځير کتلی نه شم

غزل شماره 88: له دې پسه به و کُل هوس ته شا کړم

غزل شماره 89: په هر څه کې ننداره د هغه مخ کړم

غزل شماره 90: محبت چې د مجنون په نامه ياد کړم

غزل شماره 91: زه دې تل وينم د خوږ خاطر مرهمه

غزل شماره 92: چې نيولی یې د مينې په تالان يم

غزل شماره 93: دا ګمان له دله وباسه همدمه

غزل شماره 94: چې میېن په پري وشه جانانه يم

غزل شماره 95: چې تل هسې په هوس په بيغمي يم

غزل شماره 96: محبت زما بادشاه، زه یې غلام يم

غزل شماره 97: په خاطر کې هومره سوز لرم که آه کړم

غزل شماره 98: تا چې زلفې په سپين مخ کړې خم په خم

غزل شماره 99: چې منظور د يار صفا جبين لرم

غزل شماره 100: چې له حاله د وګړي خبردار شوم

غزل شماره 101: عجب خوښ په خوب وده وم د آدم

غزل شماره 102: نه پوهيږم چې په ويښ يم، که خواب وينم

غزل شماره 103: څه شو که ظاهر لب خندان لرم

غزل شماره 104: شکر شکر چې نه خان يم نه امير يم

غزل شماره 105: مهر زما دخپل صنم مه شه زما له عُمره سم

غزل شماره 106: پرېمږدی چې ژاړم شپه او ورځ لکه باران

غزل شماره 107: هيڅ عاشق به ترې بيا نه مومي امان

غزل شماره 108: ښایسته چې په خندا کاندي دندان سپين

غزل شماره 109: شکر شکر بيا يوځای شول حبيبان

غزل شماره 110: نمر سپوږمۍ مزکه آسمان

غزل شماره 111: نه پوهيږم مخ یې ګل دی يا لاله دی، ياسمن

غزل شماره 112: دنيادار په سپيو بولی يا په خرو

غزل شماره 113: غره مه شه د دولت په بام ختو

غزل شماره 114: دا چمن به تل زيبا نه وي په ګلو

غزل شماره 115: چا موندلی دی نارې وهي هُوهُو

غزل شماره 116: ستا لبانو بازار سوړ کړ د شکرو

غزل شماره 117: هم له بدو سره ښه کړه هم له ښو

غزل شماره 118: مه شه خوښ د بادشاهۍ په تخت ختلو

غزل شماره 119: راشه ګوره ننداره د فاسقانو

غزل شماره 120: ترې قربان شه سل ښادۍ د ښادمنو

غزل شماره 121: باري شکر چې له هر څه نن فراغ يو

غزل شماره 122: چې په کښليو مبتلا شي لکه زه

غزل شماره 123: چا چې بایلو د دلبرو په اوربل زړه

غزل شماره 124: ته ور درومه اوس خپل ځان لره خپل کار کړه

غزل شماره 125: وينځه که اصيله وي، که توره وي که سپينه

غزل شماره 126: چې له خپله آشنا نه لري ګيله

غزل شماره 127: جګې جګې آواره زما تقصير کړه

غزل شماره 128: چې یې رنګ په رنګ د کښليو د رخسار شه

غزل شماره 129: خوښ له وصله نه شوم د هجران له غمه زه

غزل شماره 130: که خبر مې شي له خوږ خاطره ته

غزل شماره 131: ساقي هسې پياله را کړه رندانه

غزل شماره 132: چې راوړی یې له اصله دی له ځایه

غزل شماره 133: مخ لکه آفتاب و خپل میېن ته ځلوه

غزل شماره 134: چې پيدا دی هر محنت په دا دنيا څه

غزل شماره 135: که خاني که ملکي که سلطاني ده

غزل شماره 136: چې په زړه کې یې پرته وي د سر مينه

غزل شماره 137: نن به راز وایې رازدار له ما سره

غزل شماره 138: يا مجنون شوم خوی مې نور شه يا ستا عشق راباندې زور شه

غزل شماره 139: چې د بخرو ويش په ورځې د ميثاق شه

غزل شماره 140: له همه واړه عالمه صلح کُل شه

غزل شماره 141: محبت دې چې د چا په زړه محکم شه

غزل شماره 142: څو د عشق په اور دې نه ده ويلې وازده

غزل شماره 143: خدايه مه کړې د هيچا په کور کې غوټه

غزل شماره 144: چې دلې هورې د مرد پرده پوشي ده

غزل شماره 145: دا وينا مې د بيمار خاطر شافي ده

غزل شماره 146: چې ژوندون د دې جهان جاویدان نشته

غزل شماره 147: د مردانو هغه شته چې دې تا نشته

غزل شماره 148: د همه بديو سر بد آزاري ده

غزل شماره 149: که تراخه دي هم شراب د قهر نغره

غزل شماره 150: زړه مدام راته ویل کوي چې ژاړه

غزل شماره 151: په لاره تلمه په مخه راغله يوه دلبره پرې رخساره

غزل شماره 152: دريغه نور غمونه لرې شوی له دله

غزل شماره 153: په خاطر مې هومره نه دي المونه

غزل شماره 154: رایشه چې رایشي ښادي زما په خونه

غزل شماره 155: مونږ ته برناحق عالم وایې پندونه

غزل شماره 156: نازپروره چې په غاړه کا هارونه

غزل شماره 157: که دې نه ده د خپل مخ څيره چرکينه

غزل شماره 158: نندارو لره راځي چې پسې ځونه

غزل شماره 159: ډېر مې ولیدل په سترګو ګور باغونه

غزل شماره 160: اې زما خاطره ترک هوا هوس کړه

غزل شماره 161: عارضي کارونه هيڅ دي تعلق ور پورې مه کړه

غزل شماره 162: نن په خوا راغله ماه رُويه، سمنبره، سُنبل مويه

غزل شماره 163: چې همت دې د ټپوس دی ځان باز مه کړه

غزل شماره 164: په فراق چې مې روان د سترګو جوی شه

غزل شماره 165: چې تر غوږ مې د جرس نارې فرياد شي

غزل شماره 166: که په لعل او دُرو نور دولت مندان دي

غزل شماره 167: که ښيرې کا که ښکنځلې هر چې وایي

غزل شماره 168: چې پيدا وي له يوې قطرې مني

غزل شماره 169: ستا سترګو وژلي به تر درنګه اوس ښخيږي

غزل شماره 170: د خبيث په ښه صحت خبث په څو ځي

غزل شماره 171: چې سحر د يار له لوريه شمال راشي

غزل شماره 172: د ژوندون به یې څه حال حلاوت نه وي

غزل شماره 173: ستا څهره لره خدایي تل ارغواني

غزل شماره 174: په طلب یې چې د تندي وچ شي کومي

غزل شماره 175: د قيامت په ورځ به سپک پاڅي تللي

غزل شماره 176: که ښکنځل دې په بېدردو تراخه لګي

غزل شماره 177: بوی یې نه ځي له خبرو د بهي

غزل شماره 178: خدای مې مه کړه يو زمان ځنې خالي

غزل شماره 179: ساقي! مۍ بويه چې وي پرتګالي

غزل شماره 180: که ګلاب لکه باران ورباندې ووري

غزل شماره 181: نور عالم خپل خوب کا، رنځوان اخته په نول وي

غزل شماره 182: له جهانه هسې رنګ دي ياران تللي

غزل شماره 183: بيا مې شي زاړه زخمونه په زړه نوي

غزل شماره 184: که فلک لکه آسيا دانه یې سَر شي

غزل شماره 185: ما چې لب د شکرلبو دي ځبېښلي

غزل شماره 186: که ښکاره شي درويشانو عزت ستاسې

غزل شماره 187: چې په زړه باندې یې وا د عرفان باب شي

غزل شماره 188: نه په باغ نه په بوستان په ګلزار ګرځي

غزل شماره 189: لوی لوی غرونه دې په واورو تل ودان وي

غزل شماره 190: چې له مخه یې افتاب ماهتاب رخشان دي

غزل شماره 191: بيا یې نيت د جنجال وشو چې نور کښلي راته شماري

غزل شماره 192: که د عشق په تور مې کاڼي په سر ووري

غزل شماره 193: که هر څو ښایسته ډېر وو د وګړي

غزل شماره 194: دا څه خوی دی ښایسته وو عادت ستاسې

غزل شماره 195: ګوره بيا زما تر څنګ لا کله کيني

غزل شماره 196: حقيقت د عشق په خوله ویلی نه شي

غزل شماره 197: په فراق کې د ګلونو په ګلزار ځي

غزل شماره 198: دا څه اور دی نه پوهيږم چې په زړه زما بليږي

غزل شماره 199: پښتانه کوتاه اندېش دي

غزل شماره 200: که هر څو یې د دنيا دولت ډيريږي

غزل شماره 201: د اجل راتله سړي ته بغتتةً دي

غزل شماره 202: چُو زلف عنبرين را پيچ و خم کردی کرم کردی

غزل شماره 203: ته چې زلفې په رخسارو خوروې

غزل شماره 204: پښې بربنډې سر بربنډ ګرېوان پاره وي

غزل شماره 205: که خبر شې په لذت د ويرانیې

غزل شماره 206: په وار وار یې په هر چا وکړې بازیې

غزل شماره 207: ما د مينې خوی له ځایه دی راوړی

غزل شماره 208: د همه ښاديو سر د يار الم دی

غزل شماره 209: نه يوازې د لاله په سينه کَی دی

غزل شماره 210: که د درست جهان بادشاه شي په هوا ځي

غزل شماره 211: د هغو چې اوربل شوی په ګوګل دی

غزل شماره 212: دريغه بيا په ګلو ګشت وکړي صبا شوی

غزل شماره 213: په ویل د کوم بې رحمه ځيګر ورځي

غزل شماره 214: د يوه په غولي وير د بل سرود دی

غزل شماره 215: مخ په بيدي بيديا وينو ژړلی

غزل شماره 216: ته څه هسې بې نظيره دلبر نه یې

غزل شماره 217: هر عاشق چې طمع کاندي د وفا مې

غزل شماره 218: صدقه شمه ساقي ستا تر پيالې

غزل شماره 219: مخ دې کله نمر دی، تر نسبت یې نمر مثال دی

غزل شماره 220: نن په درست جهان کې غوره يار زما دی

غزل شماره 221: بېهوده د چا په چا باندې های های دی

غزل شماره 222: محبت په کښليو کا تمام وګړي

غزل شماره 223: يار راځي لاړ شو دمه کړم په ګفتګو یې

غزل شماره 224: وایم وایم چې چا نه وې بيا به وایې

غزل شماره 225: چې حجاب ترمينځ زما، زما د رب دی

غزل شماره 226: نن مې بيا تر بادشاهانو زيات دماغ دی

غزل شماره 227: چې دا هسې هوښياري کړې مجنون نه یې

غزل شماره 228: محبت په تور او سپين راغلی نه دی

غزل شماره 229: نه پوهيږم چې په څه دې زړه ازار دی

غزل شماره 230: څه په سيل د باغ لاړ نه یې چې راشې

غزل شماره 231: لکه زه په يار مفتون يم، بل به نه وي مفتون هسې

غزل شماره 232: اې چې په قد سروه په ښه مخ ګلزاره یې

غزل شماره 233: که په حسن نه وي دا ښکلې ملوکې

غزل شماره 234: ما هرګز په درست جهان کې نورې سترګې

غزل شماره 235: بيا دې واخستې ناسازې په لاس ولې

غزل شماره 236: بيا دې واخستې ناسازې په لاس ولې

غزل شماره 237: نن سحر صبا نارې وکړې بلبلې

غزل شماره 238: خود کرده به ماڼې کا له نورو ولې

غزل شماره 239: چې بېرون کا له خاطره غيرت پاتې

غزل شماره 240: که په ژبه دې نوم نه اخلم هيچیرې

غزل شماره 241: لا دې يو ماڼې زوړ نه وي، نوې بيا کړې

غزل شماره 242: زه که په رنګ بد يم کښليه! عار ولې له ما کړې؟

غزل شماره 243: بيا دې زلفې په قليلو سره تَر کړې

غزل شماره 244: لا به کله باران وکړې چې به سوي بوڼي شنه کړې

غزل شماره 245: ته چې دواړه سترګې تورې په کجل کړې

غزل شماره 246: چې يو ځل یې د غمزې په تېغ زخمي کړې

غزل شماره 247: دا چې نور ښایسته ما ته يادوې

غزل شماره 248: چې دا هسې رنګ په نغته د خپل نس شوې

غزل شماره 249: ربه! ستا قدرت کمال دی که کرم کړې

غزل شماره 250: حال مې تا و ته معلوم دی ته مې وينې

غزل شماره 251: چې په واړه کښلو بَر دی

غزل شماره 252: اشتياق د ليدو ډېر دی

غزل شماره 253: خزانه دې ده د کور دننه ايشې

غزل شماره 254: د خاطر مې له اندوه څه اندوه دی

غزل شماره 255: په ورځ لاف وهي د سولو ځان پتنګ کړي

غزل شماره 256: دا څه خوی دی ښایستهووؤ عادت ستاسې

غزل شماره 257: دلبر مخ راته ښايي په هر آیين کې

غزل شماره 258: د رحمت درياب هغو و ته په جوش دی

غزل شماره 259: مرغلره وليده شوه په پيزوان کې

غزل شماره 260: چې وهلی مې هرګز دا خبر نه شوې

غزل شماره 261: پښې بربنډې، سر بربنډ ګرېوان پاره وي

غزل شماره 262: تا ياري له ما نه پرې کړه، که پښيمان یې

غزل شماره 263: که نور څه نه دي چې مریي ستا نومم

غزل شماره 264: د يار له غمه په زړه افګار يم

غزل شماره 265: خلقو ګرم نه يم لکه وينې وُورم