عبدالقادر خان خټک
بَل
کړه د اخلاص په غوړ چراغ د عبادت
موم د عصيان ويلي کړه په اور د ندامت
سترګې
کړه اُوره باران د وُښکيو ځنې وره
ګندي دې ميوه کاندي نهال د محبت
هسې
رنګه ومره چې خپل ځان له خلقو خلاص کړې
نه وي چې سبب شي د خلاص یې ستا رِحلت
غم
د نورو واخله په چا مه ږده خپل غمونه
پاتو به دې نوم شي په جهان د فتوت
تخم
یې يوځل د کيتي په خاوره پټ کړه
هله به زرغون شي د لویۍ زراعت
خوش
پخپله بخره شه حسد له هيچا مه کړه
هر چا ته رسيږي خپله بخره خپل قسمت
موړ
به هرګز نشي د حرص د قحطۍ وږی
هيڅکله به وږی نشي موږ د قناعت
ناست
په اور کې ښه یې نه د بدو په مجلس کې
اور د صورت سوزي، سوزي دين د بد خصلت
سوزي
د حسد په اور وجود د حاسدانو
خوښ ګرځي محسود له دغه اوره فراغت
ستا
تدبير دوزخ دی، جنت کار سپارل تقدير ته
خلاص شه له دوزخه ځان داخل کړه په جنت
پاڅه
ساقي راکړه، پياله د میېو پوره
يار، د سيند کنار، وخت د بهار دی غنيمت
ستا
پياله چې وڅښم ویل کړم له خط و خاله
ښه غزل انشا کړم د دلبرو په صفت
يار
مې باده خور شو، څرنګ زه ځنې انکار کړم
شرط دی د يارۍ زمونږ په دين موافقت
ستا
په تله مې باغ د سعادت پژمرده کيږي
وکړه د رحمت نسيمه! بیا مراجعت
هر
چې له چا اروې غوږ کاڼه کړه ترې تيريږه
مه کوه عبد القادره چا سره حجت