خو خبر نه دي وګړي له دې رازه
 ګنې بيل حقیقت نه دی له مجازه

عارفان چې له خوديه ځان خالي کا
 تسبيح اروي د شپيليه له آوازه

که په عشق کې نسب شرط د محبت وي
 د محمود مينه به نه وه له آيازه

امتياز یې ترمنيځ حسن را پيدا کا
 ګنې فرق د بدخويۍ نشي له نازه

چې یې ونغښته لمن له خار و خسه
 سروه ونه شوه په باغ کې سرفرازه

چې آغاز د چارې ښه انجام یې ښه شي
 دانا ځکه تل په بيم دی له آغازه

زه په دا وخپل میېن ته پيشکش نياز وړم
 چې کمی د هيڅ څيز نه لري بې نيازه

ستا به ساز بې سوزه هيڅ سروده نشي
 ای زما دله تمام له سوز و سازه

سيند خُونی، باد مخالف، شپه توره تمه
 ګوره چرته به شي سر زما جهازه

لوږه، تنده، رنځ و زحمت، نورې خوارۍ
 همګي واړه آسانه دي تر آزه

چې خپل يار عبد القادر ته په نيت ښه وي

 نور یې کومه انديښنه ده له غمازه