عبدالقادر خان خټک
مخ
که واړوي دلبر زما و لور ته
نور به شا کړم د فاني دنيا و کور ته
همېشه
د جدایي په درياب ډوب يم
د ديدن په طمع سر کړم کله پورته
د
زړه زور د صورت توان مې هسې کم شو
چې فرياد د کمزوري نه کړم په زور ته
غمخواره به زما څرنګ غمخواري کا
چې احوال د عشق وايه نه شي غمخور ته
لاله زار به همه واړه قبرستان شي
که د يار د مينې داغ يوسم و ګور ته
تورې
زلفې یې د مخ په تاو تاويږي
ويښته تاو شي چې نزدې یې کا و اور ته
حد د چا دی چې یې لاس په
رخساره ږدي
کله ګوتې څوک وروړی شي و سره سکور ته
چې
دریېم تر رنجو توری بې رنجو وي
په حيرت يم ستا د تورو سترګو تور ته
چې
منکر ته يار ستايي عبد القادره!
په معنی د نمر صفت کوي و کور ته