عبدالقادر خان خټک
شکر
شکر بيا يوځای شول حبيبان
روسياه شول په دا منځ کې رقيبان
ساقي
دريغ د پيالې نه کا له هيچا نه
ترې محروم شول خود بخود بې نصيبان
په
منبر باندې به سرې لمبې شي بلې
که يو راز د عشق بيان کا خطيبان
چې
په رګ مې ګوتې ږدي ګوتې یې سوزي
زما رنځ به څرنګ مومي طبيبان
نن
باغبان د باغ ګلونه واړه ټول کړه
د زړه سود به په څه کا عندليبان
لبيبان
د دنيا واړه ليوني دي
ليونيو ته ښکاريږي لبيبان
د
ژوندون جهان به غرق د فنا سيند کا
که په ځان یې نوح نبي شي کشتي بان
د
دنيا په ودانۍ عبث مښود کړي
عمارت په سرایې کې نه کا غريبان
د سوارۍ زيرمه کوه عبد القادره!
په هر لوري ډنډورې کا رقيبان