زړه مې هر ګور وو له هجرانه افګار
 شکر حق را که باز آمد يار

سروه سرکوز له انفعاله کاندي
 چون خر امد بسوی باغ نګار

څوک به لاله د يار د مخ کا مخې
 آن سيه دل کُجا وآن رُخسار

په موافق د محبت شي عتاب
 مشو از جورِ يار خود آزار

متحير یې په ليدو د جمال
 همه خوبان چون صورت ديوار

خو اتصال دې د عاشق شي نصيب
 خواه در باغ وخواه بر سرِ دار

باغ و شاهد ښه ښه ياران موجود
 خيز ساقي شراب ناب بيار

ګوره بيا کله رایشي هغه وخت
 که نهم لب به لب شکر بار

نور د زړه مراد عبد القادره پريږده

 ګر بيا بی مراد دېل اين بار