که خاني که ملکي که سلطاني ده
 که یې ګورې بيهوده سرګرداني ده

مرګ ژوندون بې کښليو واړه مساوي دی
 ښایسته وو ته پکار زندګاني ده

په نصیب زما د زړه د يار د زلفو
 له ازله بخره شوې پريشاني ده

له مستۍ مې شيشه پرېوته له لاسه
 ساقي! قهر راته مه کوه ځواني ده

د هوښيارو په غلطي قهر عتاب شي
 معذرت د نادانانو ناداني ده

يا به سوزي د چا خونه يا به خون کړي
 چې اغوستې یې جامه ارغواني ده

د عشق بوی به یې د ګور له خاورو درومي
 د هر چا چې د خپل يار مينه جاني ده

خرابات لره به ځم له صومعې نه
 چې پکې د دواړو کونو اماني ده

تر نګين د قناعت لاندې جهان دی
 که دا ګوته کړې په ګوته سليماني ده

سړی سرې وښکې دې په مخ عبد القادره!

 و خپل يار ته د ياقوتو مهماني ده