عبدالقادر خان خټک
ستا
څهره لره خدایي تل ارغواني
که د غم څهره مې ده زعفراني
سر
په لاس ور پسې درومم نه قبليږي
نصيب مه شه د چا دا سرګرداني
مۍ
نوشي تمامه شپه کاندي د نورو
په سبا یې په ماوې سرګرداني
څو
څو ګرانې مې آسانې په زبان کا
زه به څرنګ پريږدم عشق په آساني
اشارت
یې د دنيا تالا کول دي
چې صوفي په رقص کا دست افشاني
چې
لاړ نه شي په غفلت بيا به ارمان کړې
هر نفس کړ د خپل نفس نګهباني
چې
په مخ یې کاروانونه د خط راغله
اوس به وشي د شکرو ارزاني
له
دعا یې اوس هم نه يم فارغ شوی
که د کښليو په خدمت لاړه ځواني
ورته عرض سلام د خوار عبدالقادر کړه
چې په باده ګزر کړې د فلاني