عبدالقادر خان خټک
خپلې
مينې ليونی کړم و عالم ته
زه له چا مانې کوم وایم قلم ته
چې
قلم د جدایۍ زما واهه شو
په ژړا مې سترګې سرې کړې و شبنم ته
چې
په مخ دې توري زلفې راخورې کړې
دا د غره آهو به پريباسي و سَم ته
چې به ودروي اتلس زره قامه
هغه ورځ به مخلوق ګوري ستا و فم ته
هر
امت چې د رسول محبت نه کا
سرنګون به ياره دورمي جهنم ته
طبيبان
دې غم زما د دوا نه کا
تا ويشتلي هوس نه کا و ملهم ته
زه قادر بې آتشه په اور وسوم
لږ د رب د پاره ووايه صنم ته