هر عاشق چې طمع کاندي د وفا مې
 تر وفا دې لا خوښيږي تر جفا مې

په رښتيا زما د مخ عاشق هغه دی
 چې د مخ مې ننداره کا تر قضا مې

دا د خيال شاطر مې ډېر ملال را درومي
ګوره بيا په کوم ديار بند شو آشنا مې

ستا زحمت د محبت دی طبيب ووې
 بې ديدنه به روغ نه شې په دوا مي

د ښامار د خولې مهره وکښل محال دي
 ستا په تورو زلفو بنده شوه مدعا مې

د آشنا د آشنايۍ قدر مې نه در
 که په اور د بېلتانه سوزم سزا مې

ستا د کوی پوښتنه کاندي نه یې مومي
 ځکه هسې سرګردان ګرځي صبا مې

زما وصل د هغو عبد القادره
 چې خپل سر شیندي د وصل په بها مې