عبدالقادر خان خټک
ساقي
هسې پياله را کړه رندانه
چې په څښل یې لا يعقل شم ديوانه
سرزده له خلقه تښتم و صحرا ته
د مجنون غوندې خپل ځای کړم ويرانه
د
مقصود مېوه هله ورځنې وخوري
چې په خاورو کې ځان نيست کاندي دانه
چې
پکې د ښایسته وو د مخ خيال دی
دی زما خاطر د چين نګارخانه
له
غيرته مې خاطر پاره پاره شي
چې یې ګوتې په ويښتو وهي شانه
د
بهار په وخت محتاج د مطرب نه يم
راته بس ده د بلبلو ترانه
هره
شپه هنګامه ګرمه کړم په چم کې
ګوندې راشي ښایسته په دا بانه
چې
هوا یې و بایېللو ته د سر شي
غواص غواړي په صدف کې دُر دانه
سر
به سل ځله تری ځار عبد القادر کا
که د سر په ښندل مومي جانانه