نن مې بيا تر بادشاهانو زيات دماغ دی
 چې ساقي راته ولاړ په لاس اياغ دی

چې یې داغ د غلامۍ راباندی کېښ
افتخار مې په دوه کونه په دا داغ دی

رڼايي یې نه په نمر، نه په سپوږمۍ شي
 د عاشق د غم د خونې، غم چراغ دی

د اميد ګلونه ژر پژمرده کيږي
 چې دایم تر و تازه دی، د ياس باغ دی

د تشويش په تله یې لا تشويش زياتيږي
 فراغت مې د خاطر په نه فراغ دی

ښه په ښه باندې میېن وي، بد په بدو
 طلبګار د بازو باز، د زاغو زاغ دی

چې د خولې وعدې کوي عبد القادر ته

 دا ویل دې په رښتيا دی، که دې لاغ دی