محمود دلګیر
د قافیه د حروفو له لحاظه
الف
شماره 1: ستا د فطرت د محبت وه پکې خپوره رڼا
ب
ت
ټ
ث
ج
څ
چ
ح
خ
د
ذ
ډ
ړ
ژ
ږ
س
ش
ښ
ص
ض
ط
ظ
ع
غ
ف
ق
ک
شماره 1: نشته په شیراز په هند، دلبرې څوک
ګ
ل
م
شماره 1: همه دلتنگی هام
شماره 2: من تغیر میکنم
شماره 3: هر محفل د تغزل کې غزاله وم
شماره 4: د دیدن تر مخ بندونه چېرته یوسم؟
شماره 5: د فن رندانو ته د میو په رقم رسېږم
شماره 6: ستوری یم، ورځ کې نه یم، لمر یمه ماښام کې نه یم
شماره 7: یخې اوبه یم خو د خپل فطرت پیاله کې زوړ شوم
شماره 8: د مینې یو فامیل دی له ګلونو سره مخ یم
ن
شماره 1: د هجر شوق په سر اخیستی دېوانه شو ژوندون
ڼ
و
ه
شماره 1: که ستا د سترګو غېږه ډکه شوه
شماره 2: ذوق ته مو، د خپلې مینې جام راواړوه
شماره 3: چې د ژوند شته نو د هر څه انتها شته
شماره 4: مسته شوې مې د عشق سرینده نه ده
شماره 5: دلته نکهت دی په دې مخ چې خاموشي پرته ده
شماره 6: ما کړه خلاص د تظاهر له مصیبته
شماره 7: عشقه! له مجنونو یې هېر شوی، صحرا وچه ده
شماره 8: د تسنیم غوندې به تل شې لا درکه
شماره 9: مرګ مې امید شو په وحشي عذاب کې ژوند کومه
شماره 10: غزل مې داسې پیمانې له راوړه
شماره 11: نه ارام شته نه خوبونه
شماره 12: زه نایب یم د منصور، عشق مې داعیه ده
ی
ي
شماره 1: د زنګي خال رڼا یې وینم مګر تن نه لري
شماره 2: د وصال لوظ دې لوی د سکینه شي
شماره 3: روغ، بیمار لفظونه په شربت د صراحیو دي
شماره 4: پورته شي شاعر د زړه کعبې ته، جمالي کوي
شماره 5: دا افشا افشا ډيوې خلک دروغ دي
شماره 6: لکه مار په څخېدو درنه عرق ځي
شماره 7: عمر ځي خو په وسعت مې ارتقا ږدي
شماره 8: زه نی نواز ښه یم خو دا سوز په شپېلۍ نه راځي
شماره 9: دا ازاري زړه به درد په کوم یو کمین واړوي!
شماره 10: د امید سایه دې کور ته د سپېرو ځي
شماره 11: د ښکلیو سترګو مهربانو تور په موږ اړوي
شماره 12: یو نظر چې په ما واړوي هجوم شي
شماره 13: فلکتازه چې له نازه قدم ورو وړي
شماره 14: سپینو زلفو کې دې یو عمر قیصې دي
شماره 15: چا ویل چې نجونې د کابل مغرورې شوې دي!
شماره 16: ستا له تورو سترګو جار شم، دا دې زما وي
شماره 17: مستغني مې شي وطن پاس یې عَلم شي
ې
ئ
ۍ
ر
شماره 1: زما رونق به د وخت سترګو کې جلوې شي اخر