محمود دلګیر
لا
دې زړه کې سپېر حسد د بیابان دی
خاورې!
بیا دې د هوا لاس کې ګرېوان دی
په
فطرت مې وچکالي د معرفت شوه
دغه
ګل په تازه ګۍ کې پرېشان دی
شاګرد
ورو ـ ورو د استاذ په رتبه ودري
زړه
په عشق کې د منصور په مشق روان دی
وه
دعوه چې پېچيده معنې یې راوړې
چا
په ترَخ د بې ذوقۍ وړی دېوان دی
دا یې
ټول عمر ستا مخ نه رڼا څښلې
تور
وېښته چې دې سپین اوړي رڼا خوان دی
چې
فهرست د کوم یو حسن خد و خال وي
د
تفصیل هزار کتابه یو خوبان دی
زه
د عشق په وجه خپل منزل ته رسم
تیر
هدف ته رسېدلی په کمان دی
ازادي
عظیم مقصد د زندګۍ دی
ژوند
که ګل هم وي نکهت لره زندان دی
په
رتبه د ګمنامۍ خوښ یم دلګیره
په
مقصد مې له شهرته الامان دی