محمود دلګیر
روغ،
بیمار لفظونه په شربت د صراحیو دي
توري
د غزل مې په امت د صراحیو دي
زړونه
مو کامیاب په تغزل کې ستا په سترګو دي
مست
زموږ خیالونه په نصرت د صراحیو دي
دغه
زمانه کې عشق زموږ په سر اباد ګڼه
دغه
څو رندان دي ضرورت د صراحیو دي
څه
پوښتې زموږ د ښه و بدو عاقبت ملا
ساوې
د انګورو په جنت د صراحیو دي
نجونې
د غزل په بزم ناستې ګلبدنې دي
مست
چې ګلابونه په نکهت د صراحیو دي
دوه
خماري سترګې یې دي دوه ارغواني پیالې
هر
د ناز کاته یې په قیمت د صراحیو دي
ګڼې
یې غوښنې پوکاڼۍ که بتکي د می
ګډې
خو دلګیره په فطرت د صراحیو دي