محمود دلګیر
مستغني
مې شي وطن پاس یې عَلم شي
سنګدلي
د سربازانو هم نیلم شي
ته
د قد له کوتاهیه ولې زړه خورې!
جیګ
سرونه هم د ګل نکهت له خم شي
په
جبین یې د تعصب شیاطین وله
چې
لفظونه زما، کاڼي د حرم شي
په
نشه،یا شه ګوشه، له هوشه ووځه
شونی
نه شو چې خودۍ کې لرې غم شي
حقیقت
کې وي زوال په دومره قدر
ډېر
که ښکته د دېوال و پښو ته نم شي
ټول
رندان به د اشراق حلواخوران وي
که
زاهد له د ماښام پیاله مرهم شي
کله
دا المیه هم راځي دلګیره
چې
په مونږه د یارانو زیري کم شي