محمود دلګیر
د
وصال لوظ دې لوی د سکینه شي
زه
مشتاق د هغه می چې دېرینه شي
زموږ
تنده د نګهت شي هلته ماته
چې
پیدا د یار د زلفو په چینه شي
هر یو
ګل کړي ګرېوان څيرې چې مجنون یم
عشق
هغه دی چې پاره پکې سینه شي
یو
احوال د خپل عاشق زړه ورکول دي
یا یې
ما سره الفت یا به کینه شي
څو
پیالې له څراغونو رڼا څښل دي
ماښامونو!
چې ارواه مې رنګینه شي
یو
مستان دې د انګورو بام ته خېژي
مګر
پورته د تیونو په زینه شي
هغه
تاو د مینې نه مومم دلګیره
چې
نظر مې د یار سترګو کې نینه شي