محمود دلګیر
د
امید سایه دې کور ته د سپېرو ځي
ځوانه
ونه یم خو بخت مې په آرو ځي
دا
خبرې مې خطونه د سکرو دي
اسوېلیو
نه مې وږم د ایرو ځي
زه
به درشمه زه ستا تر کینې ډېر یم
څراغونه
همېش کور ته د تیَرو ځي
چې ګذر
دې د ملنګو په در نشته
اوس
منم چې باد د غره په سردرو ځي
کشتۍ
نه یم چې پر سر د اوبو لاړ شم
ډوب
سړی د سمندر په کنارو ځي
یو
دلګیر د غزلخوانو د لار پاتې
مګر
لاره د بې درکو پر قبرو ځي