محمود دلګیر
د
هجر شوق په سر اخیستی دېوانه شو ژوندون
په
ژوند مئینو! لاړ په نیمه بهانه شو ژوندون
د
معرفت له بلند، هر دم څراغونه اوري
افسوس
چې تږی تېر د عشق په کرانه شو ژوندون
لاس
په دستار ږدو موږه واړه لاروي د خوشحال
نامې
به راوړو، رنتنبور که زولانه شو ژوندون
د
زمانې د دې کردار پذیرایي پکار ده
که یې
پیالې د ستورو راوړې میخانه شو ژوندون
تالا
والا شو یو امید د تغزل د شهر
له
اهنګ پرېوته ترور شو ترانه شو ژوندون
د
رتبو خوب و یو دیدن کې یې، مشتاق کړم د مرګ
ښایي
بدل د یو نظر په پیمانه شو ژوندون
د
ورځو، شپو رَویه، لهجه نه وه پخوا لطیفه
ستا
د راتلو شوې اوازې، شاعرانه شو ژوندون
دلګیره!
موږ شوو د جګړې پر ځمکه داسې بدل
کلونه پرېوتل له شماره، ماهانه شو ژوندون