محمود دلګیر
ستا
د فطرت د محبت وه پکې خپوره رڼا
د ګل
نکهت کې مې احساس کړه نوره، نوره رڼا
د
طبیعت هره ذره ده د انسان د پاره
شپه
کې پکاره وي د غله لپاره توره رڼا
یو
ناکراره څېر څراغ دې په سرای کې ګرځي
ستا
حالتونه راته وایي ستا له کوره رڼا
همېش
مې پام وړي ستا د مخ د پیمانې په طرف
ما
سره سترګو کې ژوندون کوي میخوره رڼا
زما
ساتلي صفتونه تظاهر ته وځي
زما
پیاله کې غلې پاتې نشوه نوره رڼا
ما
به د تورو ټکو شاته معانې کتلې
شمې
له ما سره همدمه کړه له اوره رڼا
لکه
د لمر هسې سپېڅلی یې زما صنمه
مګر
چې خلاصه وای د وخت له هره توره رڼا
څه
شور ماشور کوي د عقل د شعور خاوندان
ګوشه
ولاړه ده خاموشه له دې شوره رڼا
ما
مې په خپل زړه کې طلاقه کړله خپله ارزو
تا
وته طاق شومه دلګیره اوس مې ګوره رڼا