
ملا لتاړ
د قافیه د حروفو له لحاظه
الف
شماره 1: کل ثنا ده خدايه ستا
شماره 2: چې ثنا که د مولا
شماره 3: يو دی يو به اوسی، هميشه مولا زما
شماره 4: نشته بې مولا تر محمده څوک سوا
شماره 5: وو ياران د مصطفا
شماره 6: دویم يار د مصفا
شماره 7: دريم يار د مصطفا
شماره 8: غوږ کړه يار د مصطفا
شماره 9: دورمي واړه خلک په جهان کې شوه غوغا
شماره 10: پورته شه غافله لاړه شپه، وريځ شوه پيدا
شماره 11: جاري کړی مې له سترګو دی باران تا
شماره 12: ساقي ما لره ته می د محبت را
شماره 13: خدايه ما له ګل د مينې د ګلزار را
شماره 14: چې ثنا کا له اخلاصه عاشقان ستا
شماره 15: که شريک څوک له واحد سره پيدا کا
شماره 16: په رښتيا که څوک طلب د خپل اسباب کا
شماره 17: هر عاشق چې نوش شراب د محبت کا
شماره 18: هر چې مينه دفانی دنيا په کار کا
شماره 19: که څوک شپې ورځې د خپل عمر په شمار کا
شماره 20: که قبول له څوک خواری په دا جهان کا
شماره 21: هی هی څرنګ دا د هجر اور سيزل کا
شماره 22: خوښ خورم وي په روزګار د عاشقي کې
شماره 23: که طلب څوک په رښتيا د آشنا وکا
شماره 24: چې په زړه کې که پيدا غم د خپل يار ما
شماره 25: د دلبرو ته سپارلی دی خپل ځان ما
شماره 26: شپه و ورځ ژړا که دغه سوي زړه کباب زما
شماره 27: ته چې خانمان سيزې په اور باندې زما
شماره 28: لرې که له مخه نقاب د دلبر زما
شماره 29: والوت چې له لاسه دا زړګوټی باز زما
شماره 30: څو به وران شي ودان کور د دی دنیا
شماره 31: مشغول مشه په افعال د دې دنیا
ب
ت
ټ
ث
ج
څ
شماره 1: آګاه نه شوې په ګذر د صبح و شام هيڅ
چ
خ
د
ذ
ډ
ړ
شماره 1: فکر د هجران يار په وصال راڅخه يووړ
ژ
ږ
س
ښ
ض
ط
ظ
شماره 1: يوسف بيرون له چاه شه، چې ښه خدای یې شه حفيظ
ع
غ
ف
ق
ک
ګ
ل
م
ن
ڼ
و
ه
ی
ي
ې
شماره 1: ګاه په خانقاه کې، ګاه مقيم په ميخانه یې
ئ
ۍ
ر
شماره 1: خود به وکا د ځان وير
شماره 2: که اميد لری له خدایه د ديدار
شماره 3: که لذت غواړې د مستې د رخسار
شماره 4: تير دې که درست عمر د دې دهر په بازار
شماره 5: تر وتر کومه به خوښي کړې په دا دهر
شماره 6: ناداني شوه په تا زور
شماره 7: تا چې وينو بد دستور
شماره 8: په خوله تل وایې يار يار
شماره 9: که طلب کړې په رښتيا د خپل دلبر
شماره 10: مه نازيږه په وفا د فاني عمر
شماره 11: ځکه سر دی عندليب په چغار زر، زر
شماره 12: لکه ګرځي چې آسيا د ګردون زر، زر
شماره 13: په بهار پسې به وي خزان د عمر
پ
څ
شماره 1: آګاه نه شوې په ګذر د صبح و شام هيڅ