شپه و ورځ ژړا که دغه سوي زړه کباب زما

 سور کنار ګريوان شه د دوه سترګو په خوناب زما

ډير عمر مې تير شه ستا له وصله اميدوار يم

 لاړ شه ستا په هجر کې له ځانه آبوتاب زما

ستا د عشق داغونه مې دی همبره په زړه ايښی

 ستړی به مخلوق شي د داغونو په حساب زما

بې ستا له ديدنه بل غرض په زړه کې نه لرم

 ايښی دغه خيال دی تل د وروځو په محراب زما

هيڅ صبر و قرار مې په صورت کې پاتو نه شه

 لاړ قرار او صبر شه د اوښو په سيلاب زما

تادی د چشمانو تيغ زما په زړه راکښلی

 ځکه دا صورت شه په سرو وينو کې غرقاب زما

هر عاصی چې ومری پس له مرګه عذابيږی

 تا تمام ژوندون که په عذاب و په عقاب زما

څو به په دنيا د بقا طمع کړم يارانو

 خدای چې دغه عمر که په مثل د حباب زما

سرومال به زه(لتاړ) ترې دواړه صدقه کړم

 هر چيری که لری هغه یار کاندي نقاب زما