که ته د خپل ښایست په نوم په کلي کې بدنام يې

زه هم د محبت په نوم د ژبې اویزان یم

که ته د خپل ښایست د نزاکت قصیده گو يې

زه هم د تورو زلفو سپینو لېچو غزل خوان یم

که ته ددغه ښار د محفلونو رنګینی يې

زه هم د زندګئ د قافلې روح روان يم

که ته د یو څو زړونو د یو څو ورځو باچا يې

زه هم د حسرتونو د جاګیر خود سره خان یم

که ته د گل په شونډو د سپرلي بله ډيوه يې

زه هم د پسرلي د رنګینو نوی سحر یم

که ته د خپل ښایست به بام ختلی مازیګر یی

زه هم د مينې نوى لمبه شوی مازیګر یم

که ته د خپل ښایست د زوره نوی لیونی يې

زه هم د محبت د لويې لارې مسافر يم

که ته د اداګانو د نازونو جادوګر یی

زه هم د لېونتوب د کمالونو نه خبر یم

که تا د خپل ښایست په مدرسه کې څه ويلي

ما هم د محبت د کتابونو څه زده کړي

که تا د خپل ښایست په پتنګانو لوبې کړې

ما هم د زندګی د تکلیفونو څه زده کړي

که تا په ډیرو خلقو خپلې سترګی ازمايلي

ما هم د پرهرونو د دردونو څه زده کړي

د نورو قيصې نورې دي زما خبرې نورې

زما نه که ته زړه غواړې زما زړه ته به ګورې