صاحب شاه صابر
که د لویۍ د غرور سر یې
په اسمان ولګېد
د سپوږمۍ خاوره یې د پښو
لاندې کړه
لاس یې مریخ ته کهکشان
ته رسي
خیال یې اسمان ته رسي
که د فضا په سمندر کې یې
د تلو لارې دي
د تلوسو لارې دي
په یو یو پل یې د صدرو
منزل دی
د ارادو منزل دی
د امکان غشي یې د عرش په
منارو کې ګرځي
ځي په سپو تک او اپالو
کې ګرځي
که د دنیا لوړو لوړو
غرونو
د یو یو کاڼي یو یو بوټي
زړه کې
د وخت کاروان لټوي
د ژوند امکان لټوي
که د دې زمکې په هر رګ
رګ یې قدرت وموند
په هر یو څيز یې خپل
طاقت وموند
خو! ما سره غم دی فکر
وړی یمه
دا د ایټم د زمانې راوړي
د تکنیکي نوي تهذیب
بچوړي
د نوي ژوند د نوې لار
مسافر
د رڼاګانو ارماني د رڼاګانو
مئین
د نن انسان سره د ډېره
عقله
د خپل تخلیق په لمبو و
نه سوځي
د خلق تحقیق له غره پرې
نه وځي
د تګ ښکالو یې خپل نظر و
نه خوري
ذوق یې ټکر و نه خوري
ځکه چې دم په دم قدم په
قدم
د ژوند په هر منزل په
هره لاره
د تودې لوږې تنده غرې
بلا
غضب غضب ده، قهر قهر ده،
غصه غصه ده
دغه د لوږې بلا
په یو نرۍ اشاره
اکثر طوفان راولي
د امن ملا ماتوي