صاحب شاه صابر
چې په دې ښار
کې د رڼا په لټون
ستړي ستومانه
شو زرې زرې شو
د ترخو سترګو
خوږېدو په ارمان
د شوګیرې په
تېغ قطرې قطرې شو
خو نه سپوږمۍ
وینو نه ستوري وینو
نه ډېوې نه د
ډیوو سیوري وینو
نه د امید د
جبین لمر ښکاره شي
نه د یقین د
سترګو توري وینو
د خپل جنون
کنډر ته بېرته راشو
ځان ته د خپل
پرهر دردونه بل کړو
د خپل نازبین
معصوم ارمان په قبر
د خپل احساس
د زړه داغونه بل کړو