صاحب شاه صابر
زه د دردونو
په ازغو د زړه زخمونه ګنډم
د مینې جام
کې د اشنا زغمونه زهر ګوټم
په هره ساه
مې ساه راماته شي ګوګل مې خوږ شي
د ژوند پیاله
کې د ترخو وختونو زهر ګوټم
د شپې سینه
کې د سپوږمۍ د پلوشو په رڼا
د ژوند په
تار کې د جانان د غم ګلونه پېرم
د ګل د حسن د
جانان د خوږو سترګو په نوم
د سپرلي غاړې
له د ستورو امېلونه پېرم
د تورې شپې د
خونړو تیارو د دار په سولۍ
د سترګو کسي
بلووم د نظر تار بلووم
د خاموشۍ د
لېونتوب د سر غرور ماتوم
د خود په
ګوتو د هستۍ رباب له ترنګ ورکوم
د ژوند احساس
مې په رګ رګ کې غزونې کوي
د خپ لوجود
په غوښو پایم په غېرت ژوندی یم
د غم د غرونو
د حالاتو د زمري په خوله کې
په خپله لویه
حوصله په خپل همت ژوندی یم
خو!
یاران وايي
چې اخر صابر په څه ژوندی دی
ده له د کوم
محفل د کومې پیمانې نه راځي
په ده د چا د
خوبولو زلفو سیوری شوی
ده له د کوم
ساقي د چا د میخانې نه راځي