صاحب شاه صابر
د کایناتو د
ښایست مېرمنې
د ژوند د زړه
د کور د حسن ډېوې
د خوب و خیال
د جنتونو حورې
د تخیل د
محبت فرشتې
زما د زړه د
دردیدلي رباب
زړې پردې
زاړه تارونه پرېږده
زما د ژوند د
بې وسۍ په خاطر
زړې نغمې
زاړه سازونه پرېږده
ما په زړه
چاودي هېرې کړې قیصې
سپوږمۍ د
خدای دپاره هېرې ښې دي
زما د سره
تېرې شوې اوبه
سپوږمۍ د زړه
د سره تېرې ښې دي
ما ته د هغو
سترګو نوم وانخلې
په ما د هغو
زلفو بوی را نه وړې
په ما د هغې
مینې سود ونکړې
په ما د هغو
ورځو خوب و نینې
بیا مې په
هغو لمبو و نه سپارې
بیا مې د سوي
زړه ازار وانخلې
ګورې ایله په
بهانه ژوندی یم
پام کوه هسې
مې ازار وانخلې
د اسمانونو د
ښاېست ښاپېرۍ
زما نازبینې
نازولې سپوږمۍ
پرېږده چې
لږه غوندې ساه واخلمه
پرېږده چې
خپله زندګي تېره کړم